Landje

Gade is een weekend weg. Aan de rand van het land volgt zij een weekend. Een weekend dat gaat over ouder worden. Als ik met haar bel, vraag ik of zij al iets geleerd heeft. “Ik moet het doen zoals jij dat doet,” antwoordt ze, “gewoon laten gebeuren.” Sommige dingen gaan inderdaad zo. Je verzetten heeft geen enkele zin, het gaat zo het gaat. Je moet geen energie steken in zaken die je toch niet kunt veranderen. Vergeefse moeite en daar ben ik niet van.
Omdat Gade het hele weekend weg is laat ik me voor het zaterdagse eten bij vrienden uitnodigen. De vriendin wil me haar landje laten zien. Samen met twee anderen heeft zij een stukje grond van 100 m² in beheer. Dat mag maar op een bepaalde manier bewerkt worden. Er mag niet gespit worden, maar het gras moet onder karton verstikken en zo composteren. Als ik het goed begrijp, maar dat doe ik niet. Het waarom ontgaat me. Het is eigenlijk een volkstuintje met een boodschap, maar welke heb ik niet helemaal begrepen. Het ligt wel op een mooi rustig plekje. Vogeltjes hebben het naar hun zin.
Tuinieren is niets voor mij. Zelfs onze achtertuin noodt mij niet tot daar bezig zijn, anders dan het ophangen van de vetbollen voor de mezen, winterkoninkjes, vinken en koperwieken die onze tuin bevolken als de kraaien, kauwen en spreeuwen ze niet wegjagen.
Heel vroeger had ik wel een landje. Het was een stukje, een heel klein stukje van het landje dat mijn vader had. Het is een van mijn vroegste jeugdherinneringen. Voorop de fiets reed ik er met mijn vader naar toe. Een klein stukje had hij voor mij afgezet. Ik weet niet wat er groeide. Mijn vader verbouwde wat groenten totdat er op het landje huizen gebouwd gingen worden. Het betekende ook voorgoed het einde van mijn agrarische activiteiten.
De vriendin doet geen enkele poging mij over te halen tot het een keer komen meehelpen op haar landje. Weet dat dat hopeloos is. We concluderen dat het misschien meer iets voor Gade is. Straks, als ze ouder is.