Laatste moment

Ik heb in mijn leven nauwelijks meer met deadlines te maken. Ja, die uiteindelijke natuurlijk wel, maar daarvoor geldt dat ik dag noch uur ken. Als dat laatste aangebroken is zal het waarschijnlijk blijken dat je toch te weinig tijd hebt om dat wat er nog gedaan zou moeten worden, ook nog eventjes gauw te doen. Die deadline komt zelden gelegen, maar altijd als het toch je tijd is. Geen ontkomen aan.
Nee, ik bedoel gewoon de deadlines die er zijn voor een tekst die nog geschreven moet worden of iets anders wat je beloofd had te doen.
Ik was vanmiddag eindelijk weer eens op bezoek bij een oude vriendin en trouwe volgster van mijn blog. Te lang niet gezien. Het is al na tweeën en zij wijst mij er fijntjes op dat ze vanochtend mijn blog op mijn website nog niet is tegengekomen. Er was een tijd, zegt ze mij, dat ik er een eer instelde om voor 10.00 uur mijn stukje geplaatst te hebben. Ze heeft gelijk, nu laat ik  mij niet meer ringeloren door de wijzers van de klok. Hoe meer tijd ik heb, hoe meer ik ervan kan verkwanselen. Als zandkorrels door mijn vingers  laten glijden en genieten van de patronen die ik zo kan maken. Tijd als een geschenk waarvan je te weinig lijkt te hebben, maar  uiteindelijk precies genoeg, één leven lang.
Ik kijk het verslag van een vergadering door en zie dat ik drie maanden geleden beloofd heb iets te doen. Vanavond is het vervolg van die bespreking. Drie maanden niks mee gedaan, vergeten. Ik vraag me af of er verschil is tussen vergeten en niks meer aan gedaan hebben. Het laatste is luiheid, het eerste een seniorenmoment. Ik heb nog een uurtje de tijd en ga aan het bellen. De informatie die ik zou vergaren krijg ik net op tijd .Deadline, daar was er toch weer eentje, gehaald. Nieman hoeft te weten dat ik op het laatste moment bezig was. Binnen een uur drie maanden ingehaald. De tijd naar mijn hand gezet.baas in eigen tijd.Op bijna elk moment. Ook het laatste?