Laatste

Voor Anni
Gisteren is mijn schoonzus gestorven. De vrouw van mijn lang geleden overleden broer. En nu ben ik de laatste. Vader, moeder, broers zussen, zwagers en nu ook alle schoonzussen Ik ben er nog. De laatste. Gelukkig nog omringd door Gade, Ex en zoon- en dochterlief. En een neef en twee nichten. Maar het gezin, vijf kinderen en mijn ouders, waar ik uit voortkom is gemillimeterd.  Het kan niet kleiner zijn. Nog kleiner kan niet, dan houdt het helemaal op te bestaan.
Ik kreeg jaren om aan dat idee te wennen. De laatste te zijn. Ik was 22 toen mijn vader stierf, twee jaar na de man van mijn zus, mijn zwager, die de eerste was in de kring van ons gezin die dood ging. Nu, meer dan vijftig jaar later ben ik de laatste die overgebleven is en daarmee, als er een logica voor sterven zou bestaan, de eerste die nu aan de beurt is. Maar ook in het gezin waar ik uitkwam heeft de dood de logische lijn niet gevolgd, maar naar eigen believen en altijd op het verkeerde moment zijn keuze gemaakt. Er bestaat geen goed moment om te sterven. De dood is nooit op tijd. Soms te vroeg, soms te laat, een moeder die haar zoon overleeft, een zus die te jong weduwe wordt. Naar onze maat gemeten. De eeuwigheid kent geen vroeg of laat, die kent, net als de dood, alleen maar nu en ook altijd.
Ik was een nakomertje. De laatste. Maar de laatsten zullen de eersten zijn. Er staat mij nog het nodige te wachten.
Mijn schoonzus is 84 geworden. Een mooie leeftijd zeggen we dan. Als troost voor ons die achterblijven en alleen maar kunnen geloven wat zij, misschien,  nu weet. Want dat is ook de dood. Niet meer hoeven te geloven dat …, maar weten. Niet eens tegen beter weten in.