La Vergne-5

De afgelopen dagen leefden we buiten. Binnen werd er gekookt en geslapen, maar leven deden we buiten. Precies zoals  het hoort al je in het zuidwesten van Frankrijk op vakantie bent. Gisteren waren zelfs de laatste wolken vertrokken. Strak blauw. Ik vraag me af waar de wolken blijven als ze niet meer aan de hemel staan. Is er ergens een immense wolkenschuur waar ze samen klonteren, wachtend op het moment dat ze van hogerhand het bevel krijgen er weer op uit te trekken om kiekeboe met de zon te gaan spelen of zelfs, zoals vandaag een dicht wolkendek te vormen en wat druppels te produceren? Vandaar dat we nu binnen zitten. Het is 20 graden, 10 minder dan gisteren toen de zon ons noodde naar de rivier. De verkoeling die nu ons deel is zochten we toen aan en in de waterkant. Een zandstrandje, schaduwplekken onder de bomen, een terrasje en heel veel mensen. Het was een jaar geleden dat ik mij ook verpoosde (zo heet dat nu eenmaal) aan een Franse waterkant. In Nederland ga ik nooit meer zwemmen in de openlucht, kan me niet herinneren wanneer ik dat voor het laatst was, moet dus wel tijden geleden zijn. Ik zoek weliswaar twee keer per week het zwembad op voor mijn gymnastische wateroefeningen, maar dat is toch van een gans andere orde dan mij vermeiend in het open water te verkoelen. Dat lijk ik alleen nog op Franse vakantiedagen te doen.
Wat doen we nog meer ? We zoeken kleine dorpjes op. Dorpjes die zo klein zijn dat de koffie die wij er hoopten te drinken nergens geschonken wordt. Er is geen café, zelfs geen bar-tabac. Dorpjes met dichte huizen, de luiken gesloten en een kerk die al jaren op slot is, een mairie met de tricolore en de Europese vlag, maar geen mens op straat.
Met jeu-de boules staat het 3-3!