La Vergne-11 Lezen en schrijven

Ik had nog nooit van de schrijfster Jane Fairchild gehoord en ook nog nooit wat van haar gelezen. Ondanks het feit dat ze negentien romans heeft geschreven. En ik ken nu een deel van haar leven, weet hoe ze tot haar schrijverschap kwam. Ik heb haar gisteren leren kennen, in een middag en een avond. Ik had de biografie over Poetin ‘De nieuwe Tsaar’ even aan de kant gelegd. Poetin moet je wat doseren. 546 pagina’s plus nog eens ruim vijftig bladzijden verantwoording, noten en bibliografie kunnen zelfs op een vakantie die voor een goeddeel uit lezen bestaat wel eens te veel worden. Eerder maakte ik een uitstapje met de novelle ‘De Verdrinking’, gistermiddag begon ik op aanraden van Gade met ‘Moeders Zondag’  met als ondertitel ‘Een romance’ van Graham Swift. Een juweeltje van net geen 160 pagina’s, maar in die bladzijden leer ik de schrijfster Jane Fairchild beter kennen dan Poetin in zijn vuistdikke biografie. In ieder geval anders kennen. Hoe zij, die ontsproten is aan de verbeeldingskracht van Swift, zo’n concreet persoon wordt dat je bijna geneigd bent om als je terug in Nederland bent bij de boekhandel na te vragen of zij ook romans van Jane Fairchild in voorraad hebben of in ieder geval kunnen bestellen. Ik weet ook wel dat ik nul op mijn rekest zal krijgen, want Fairchild en haar romans bestaan alleen maar in  ‘Moeders Zondag’.
Ik lees hoe zij de werkelijkheid vorm geeft in haar romans, hoe haar leven daarin met lichte vertekening wordt verteld op dat ene alles beheersende verhaal na.
Ik streep een paar regels aan: “Daar ging het toch juist om als je schrijver was, dat je alles in het leven accepteerde? Daar draaide alles om in het leven zelf, dat je het accepteerde.”
De essentie te pakken krijgen van wat het betekent om te leven, al zal je dat nooit lukken.
Jane Fairchild, of is het Graham Swift, is op zoek naar het vinden van een taal daarvoor: “En het ging om trouw zijn aan de realiteit, het ene was slechts een gevolg van het andere, dat veel dingen in het leven – o, zo veel meer dan we denken – helemaal niet verklaard kunnen worden.”
Niet in een roman, laat staan in een biografie en al helemaal niet in een blog. Mogelijk een beetje in een romance.