Kweek

Gade is de auto aan het inpakken. Iets waarbij ik haar alleen maar moreel kan ondersteunen. En ik heb twee boterhammen voor haar ontbijt gesmeerd. Doe ik tenminste nog iets. Zo dadelijk zullen we weer afreizen naar Nijmegen. Einde van een wat vreemde vakantie. Maar toch goed om er uit geweest te zijn.
Vanochtend voor dag en dauw ging de telefoon al. De assistente van de huisarts in Tzummarrum. Er was wat op kweek gezet en daar was de uitslag van binnen. En zie, ik blijk behept met een bacterie die resistent is tegen de beide antibioticakuren die ik achter de rug heb. Zij vraagt of ik een fax heb. Nee, en zeker hier niet. Of mijn huisarts een fax heeft? Vast wel, maar ik zou het niet zeker weten. We spreken af dat we op weg naar huis even langs komen om de uitslag op te halen en dan direct het nieuwe kuurtje meenemen waarmee de aanval tegen die resistente bacterie kan worden ingezet. Wie weet geneest mijn operatiewond dan helemaal en kan ik mij volledig oriënteren op het revalidatieproces.
Gisteren heb ik met mijn looprekje een rondje rond het huis gemaakt. Nu is het meer een huisje dan een huis, dus qua afstand viel het allemaal wel mee, maar moreel is het toch een hele overwinning. En het is opletten, in het ritme blijven: rekje naar voren, slechte voet aanschuiven, goede voet aanschuiven, rekje naar voren, slechte voet aanschuiven, goede voet aanschuiven,  etc. ad inf. Maar het beweegt en met steeds minder pijn. Soms lijkt het toch of het ooit nog beter.
Gade is klaar met poetsen. De laatste spullen gaan de auto in. Op naar de dokter en dan naar huis.