Kunstfluiter

Ik had nog nooit van de goede man gehoord. Ronnie Ronalde. Hij krijgt in mijn krant maar liefst twee volle kolommen voor zijn in memoriam. Is mijn krant toch sterk in, een mooi in memoriam. Ik weet niet waarom mijn krant aandacht besteedt aan Ronalde. Misschien wel om het beroep, als je het al een beroep mag noemen, dat Ronalde uitoefende. Hij was kunstfluiter. Er is een tijd geweest dat je daarmee je brood kon verdienen. In Ronalde’s geval lees ik heel veel brood met heel veel beleg. In Groot-Brittannië was hij ooit een fenomeen. Maar de tijd heeft hem ingehaald. Zijn glorietijd lag in de jaren ’50 van de vorige eeuw. En nu is hij dood, 86 jaar geworden. Genoeg over Ronalde. Wat mij in het bericht vooral aanspreekt is dat beroep, dat vergeten woord: kunstfluiter. Een woord omhangen met nostalgie, een woord, inderdaad van de vorige eeuw. Een woord dat met recht opgenomen kan worden in het kabinet van destijdse woorden.
Ik heb ze nog wel zien optreden. Op variété-achtige middagvoorstellingen. In de tijd dat ik nog pofbroeken droeg. Pofbroek, trouwens ook een woord dat in het kabinet mag worden weggezet. En nu ik het kabinet heb opengezet om die twee woorden er in bij te zetten, zie ik ook nog weer andere woorden staan. Petroleumkachel, kolenkit, kokosmat en  touwtje door de brievenbus. Daar staan ze dan opeens zomaar naast elkaar. De vorige eeuw revisited. De tijd dat er nog een olieboer rond reed en moest inhouden omdat de schillenboer er met zijn paard en wagen aankwam. De tijd dat de bakker nog bezorgde via een handkar of een fiets met een vervaarlijk grote broodmand voorop. En de melkboer zijn melk nog los verkocht vanuit een grote bus.
Ik geniet ervan hoe ik via zo’n woord als kunstfluiter weer even terug in de tijd glijd. Nee, ik wil niet terug. Geen sprake van. Wel vraag ik me af welke woorden van nu over 50 jaar woorden van toen zullen zijn en welk beroep  een stille glimlach tevoorschijn zal roepen.