Kruk

Ik was er even niet. Ik was in het ziekenhuis. Ik liet dat via Facebook weten. Heel veel mensen zagen dat en reageerden vol medeleven. Terecht, want het is natuurlijk niet niks. Afgescheurde achillespees. Gewoon over een treetje  gestruikeld en knap. Daar lag ik. De dokter van de Vierdaagse diagnosticeerde  een zweepslag, misschien iets met de achillespees. Later die donderdag keek de overbuurvrouw naar mijn blessure. En zij wist wel beter. Had daar voor doorgeleerd. Hup naar het ziekenhuis. De eerste hulp. En daar constateerde ze hetzelfde. Ik verliet het ziekenhuis met een been in het gips en twee krukken. Ik mocht de voet eigenlijk niet meer belasten. Maar dit lijf is te zwaar en te onhandig om zich op twee krukken voort te bewegen. Dus smokkel ik een beetje als ik mij in huis drie of vier meter moet verplaatsen. Ik ben een kruk.
Ik zou vrijdag geopereerd worden, maar dat werd uitgesteld. Eerst moet een bepaald bloedgehalte op orde zijn. Maandag lijkt dat zo ver te zijn. Dan weer naar het ziekenhuis en zal de pees weer hersteld worden. En over 6 tot 8 weken moet het dan weer allemaal in orde zijn.
Mijn wereld is klein geworden. Ik kan niet met krukken lopen. Ik weet nu waarom krukken zo heten. Ik word wel steeds handiger om tree voor tree op mijn kont de trap op te gaan. Al beperk ik dat tot maar een keer per dag. Vermoedelijk zal mijn ochtendleven zich op de bovenverdieping afspelen, mijn middag- en avondleven beneden. En dan weer kontwaarts de trap op, naar bed.
En natuurlijk is het nu tijd voor allerlei beschouwingen. Tijd te over om na te denken over lijden en pijn en hoe een klein, een heel klein moment zo ingrijpend kan zijn. Over jaloezie naar al die mensen waar de achillespees nog wel aan elkaar zit of die wel hun voeten hoog genoeg optilden om niet te vallen over een treetje.
Over twee maanden is het voorbij. Misschien iets korter, misschien iets langer. We zien wel.