Kramp

Doorgaans ben ik een gezonde slaper. Sterker nog, vaak heb ik het idee dat de slaap het enige nog echt gezonde aan me is. Af en toe een lichte kramp in mijn benen, vast een van de bewerkingen van de medicijnen die ik slik. Maar verder, als ik het bed ruik, slaap ik en ook een middagtv-uitzending is voor mij een slaapmiddel optima forma.
Zo niet afgelopen nacht. Ik kwam net na tienen met koude voeten thuis. Van het voetballen. Ondanks het feit dat mijn club na 6 nederlagen eindelijk weer eens won, had de wedstrijd mij op geen enkele wijze verwarmd. Integendeel, slordig voetbal. Ik had het koud. De verwarming stond al op de nachtstand, maar ik keek toch heel het voetbalprogramma op tv uit. Je kunt maar een tic hebben. Ik stapte dus tamelijk afgekoeld het bed in. Gade had er wel een kruik voor mijn koude voeten ingelegd, maar echt warm werd ik niet. Maar slapen lukte wonderwel. Ik zei toch al als ik een bed ruik…
Na een uur word ik wakker. Het lijkt wel of mijn linkerbeen bevroren is. Van lies tot teen snijdt er ijskoude pijn door dat been. Welke houding ik ook aanneem. Elke pijn is houdbaar, maar deze doet wel verrekte zeer. Mijn tenen wijzen alle windrichtingen uit en de spieren in mijn bovenbeen maken een vreemd patroon in mijn huid. Ik jeremieer van de pijn. Alsof mijn van binnenuit wordt leeg geschraapt. Tot op het bot. Mijn hele been is alleen maar pijn en kou.  Als die op zijn heftigst is, zou het me niks kunnen schelen als het allemaal voorgoed voorbij zou zijn. Op zo’n moment heb je de angst dat het nooit meer over zal gaan. Dat moet de hel zijn.
Ik neem een warme douche. Langzaam neemt de pijn af en heb ik weer meer dan een poot om op te staan. De kramp sijpelt weg. Gade koestert mijn nu wat warmere voeten. Een klein uur heeft het helse circus geduurd. De rest van de nacht slaap ik weer als een roos. Maar ik weet: geen roosje zonder doornen.