Krachtdadig

Ik ben lid van het EenVandaag-opiniepanel. Nu is dat niet een lidmaatschap dat mij een sterk verbonden gevoel geeft met de andere leden van het panel, waarvan ik er overigens geen een ken. Kan ook haast niet, want we zijn met zijn heel velen. Ik heb dat overigens met meer lidmaatschappen. Dat ik die vooral als een individuele zaak beschouw en mij niet of nauwelijks verbonden voel met andere leden. De ANWB bijvoorbeeld. Ik voel me dan het meest verbonden met de wegenwachter die mij van tijd tot tijd terzijde staat.
De leiding van het panel vraagt mij met enige regelmaat mijn mening te geven over een in het land spelende kwestie. Eergisteren wilde ze  weten wat ik van Rutte en de zijne vind. Een van de vragen was of ik hem krachtdadig vindt. Op zich is dat een heel mooi woord. Krachtdadig. Bijna van een zelfde allure als VOC-mentaliteit, gebruikt door de snelst vergeten premier van ons land. Krachtdadig. Is Rutte dat? Hij doet, ferm de camera inkijkend, uitspraken, vooral over wat er niet meer moet. Geen natuur, geen cultuur, wel een missie. Hij roept vooral krachtdadig. Ik zou hem dan op dit moment dan ook vooral krachtwoordig willen noemen. Maar ik voorzie sombere tijden. Langzaam aan versobert dit land. En ik wacht met angst op het moment dat Rutte of zijn vazal Halbe Zijlstra ontdekken dat zij met een dichterlijk citaat hun armetierig natuurbeleid kunnen onderbouwen. En dan fier uitroepen dat zij door te citeren de kunst wel degelijk een warm hart toedragen. Net zoals die pvv-minkukel die  zegt dat hij wel van kunst houdt, maar niet van kunstsubsidies. Het citaat waar ik op duid is het begin van Bloems “De Dapperstraat”: “Natuur is voor tevredenen of legen./ En dan: wat is natuur nog in dit land?/ Een stukje bos, ter grootte van een krant,/Een heuvel met wat villaatjes ertegen.” Verderop in het gedicht staat als droeve troost “Alles is veel voor wie niet veel verwacht.” En het miezerregent in dit vers en niet daar alleen.
In het panel heb ik Rutte, ik heb een milde bui, een 4 gegeven.