Krabben

Ik moest vanochtend weg, nog voor de zon sterk genoeg was om het ijslaagje van mijn autoruiten te verwijderen. Nu had ik de auto natuurlijk kunnen laten staan, het is maar een kippeneindje naar waar ik moest zijn, en de fiets pakken, maar hoe gering de afstand op het oog ook is, gezien de kou trok mij dat ook niet echt aan. Bleef er maar de keuze uit twee dingen: niet gaan of krabben. Het was mijn eigen eer echter te na om niet naar mijn twee-keer-per-weeks-aqua-fit-halfuurtje te gaan, dus moest er gekrabd worden. De eerste keer dit jaar. De vraag is dan altijd heb ik nog een ijskrabbertje en zo ja waar zou dat kunnen liggen. Ik kan mij niet herinneren dat ik in de loop van de afgelopen maanden het ergens in huis heb neergelegd. Dus kijk ik in de auto, maar onder de voorstoelen ligt niks. Toch de gebruikelijke plaats voor het krabbertje, onder handbereik. Ik open de achterklep en onder een ongelooflijke hoeveelheid rommel ontwaar ik mijn ijskrabbertje en vind ik ook mijn stok terug, waarvan ik niet eens meer wist dat die in de kofferbak lag. Ik ben even helemaal niet milieubewust, start de motor, zet de verwarming op de hoogste stand, de achterruitverwarming aan en de ventilator richt ik in de hoogste stand op de voorruit. Ik stort mij, zonder handschoenen, op het afkrabben van de ijslaag. Eerst de zijruiten, de achterruit gaat vanzelf en ook de voorruit gaat vrij gemakkelijk. De warme lucht, in ieder geval minder koude lucht uit de  ventilator doet zijn werk. Ik krab met zichtbaar resultaat dat het een lieve lust is. Mijn vingers lijken de kou van het weggekrabde ijs over te nemen. Ze raken langzaam gevoelloos.  “Koud hè,” voegt een buurvrouw mij toe. Ik bevestig haar scherpe analyse. De ruiten zijn schoon. Ik rijd weg, een verblindende opkomende zon tegemoet.Had net zo goed mijn ruiten niet hoeven krabben, want nu zie ik ook zo goed als niks. Ik kom toch veilig bij het zwembad aan. In het warme water komen mijn vingers weer langzaam op lichaamstemperatuur. Buiten vriest het nog steeds.