Kraamvisite

Ik was gisteravond op kraamvisite. Er was een nieuw boek geboren en dat werd gepresenteerd. En met mij kwamen heel wat mensen de boreling verwelkomen. Maanden geleden was de schrijver zwanger geraakt van het idee weer een roman te gaan schrijven. Zijn eerste kindje had alom bewondering geoogst en daar genoot hij zeer van. Tijd dus voor een tweede. Langzaam kreeg het verhaal vorm en kwamen de eerste letters op papier. Die werden herlezen, gecorrigeerd en van tijd tot tijd belandde de productie van een dag  in de prullenbak. Even leek het dan of er geen groei inzat, maar op andere momenten vloeiden de letters tot fraaie beelden en onverwachte vondsten en verheugde hij zich op het contact met zijn redactrice die als een meelevende vroedvrouw het groeiproces volgde, hem bemoedigde en vaststelde dat de vaart er nog voldoende inzat. Het boek groeide gestaag en kreeg steeds vaster vorm.
En dan is de roman er. Het manuscript ingeleverd, laatste correcties, aanvullingen verwerkt. Drukproef. Groen licht. De persen draaien en de uitnodigingen voor de presentatie zijn de deur uit. Het kind zal aan het volk getoond worden.
Dat volk is in ruime mate op komen dagen. Er moeten stoelen worden bijgezet. De boekhandel wordt voor een ruim uur een auditorium. De redactrice wisselt van rol. Van vroedvrouw is zij nu de trotse petemoei van het boek. Zij leest er uit voor. Twee schrijvers geven hun verhaal, lezen een gedicht. Dan voert de schrijver zelf het woord. Hij is ziek, de griep heeft zijn stem aangetast, maar door zijn krakende stem heen klinkt de trots van de ouder die zijn boreling aan het lezerspubliek voorstelt.
Ik laat mijn exemplaar door de schrijver signeren, krijg meer dan een handtekening. Een opdracht zelfs: “Blijf bloggen.”
Thuis gekomen begin ik direct te lezen. De eerste vijftig bladzijden. Ik weet dat Stefan van Dierendonck met “En het sneeuwde in Rome” weer een prachtige roman heeft geschreven.