Koster

Koster. Wanneer had ik dat woord voor het laatste gehoord, laat staan gebruikt. Bestonden er nog wel kosters? Waren die niet met het sluiten van al die kerken ook langzamerhand verdwenen? Een kerk waar geen diensten meer in werden gehouden, daar had een koster toch niets meer te doen. Voeger in de kerk waar ik gedoopt ben, mijn eerst communie deed en gevormd werd door de bisschop  was er ook een koster. Wat hij precies allemaal deed ontging mij als klein menneke.  De kerk zelf is allang afgebroken, er staan nu huizen. Maar een ding herinner ik mij nog als de dag van gisteren. Als er iemand gestorven was werd de avond voor de begrafenis een wake gehouden, waarin ook de rozenhoedje werd gebeden. De koster in een plechtig zwart pak, geknield op de eerste bank, bad dan voor en nooit heb ik iemand de ‘Wees gegroetjes’ sneller horen afraffelen dan onze koster. Ik vraag me nog steeds af of de Heilige Maagd begrepen heeft dat het verzoek om voor ons zondaars nu en in het uur van onze dood te bidden aan haar gericht was, zo onverstaanbaar snel murmelde hij dit gebed vijftig keer achter elkaar.
De basiliek in het Franse Nice had nog een betaalde koster vast in dienst. Sinds 2013 werd die taak uitgeoefend  door Vincent Loquès. Elke ochtend, zo rond half tien opende hij de zware deuren van de kerk, begroette de mensen die even binnen wipte voor een stil gebed, verzorgde de kaarsen en deed alles als een gewaardeerd medewerker om de kerk, zijn kerk te onderhouden. Hij was min of meer het gezicht van de kerk. Binnenkort zou hij 55 worden en dat vieren met zijn twee volwassen dochters. Tot die fatale ochtend had niemand dan zijn parochianen van hem gehoord. Wie dacht er nou ooit aan  de  Notre Dame in Nice, laat staan aan zijn koster. Nu gaat zijn naam de wereld over. Slachtoffer van zinloos geweld.
Binnenkort is het Allerzielen. Die dag zal ik zijn naam noemen. Vincent Loquès, sacristain Vincent, koster Vincent.