Kornuit

Vlak voordat ik mij bezig ga houden met de avondmaaltijd belt Gade. Het is nog zo’n prachtig weer, een indian summer op zijn hoogtepunt. Het lijkt haar een goed idee dat ik de fiets pak en naar het restaurant aan de dijk rijd. Zij zal daar vanuit haar werk ook heen komen en dan daar samen wat eten. Op zich een heel goed idee, ware het niet dat ik me de laatste tijd wat onzeker op de fiets voel. Maar ik verman me en rijd de paar kilometer op mijn eigen zwabberende wijze naar het zonnige terras. De vitaliteit heeft mijn benen goeddeels verlaten. Lichaam en geest lijken niet meer helemaal meer bij elkaar aan te sluiten. Ik ervaar een leeftijdsverschil tussen beiden.
Ik zit er net als Gade aan komt rijden. Het terras is afgeladen vol. Vrolijk gekout, veel stelletjes met jonge kinderen, een enkele groep. Er komen drie mannen aangelopen, ze worden enthousiast begroet door de eigenaar. Ze lijken elkaar goed te kennen, handen worden geschud, klappen op schouders. Geen omhelzingen, zeker geen zoenen, zo’n mannen zijn het niet. Een stevige hand. een vraag die niet op een antwoord wacht: “Alles goed?” De eigenaar wijst naar een hoek van het terras waar wat mannen aan een tafel met nog wat lege stoelen zitten. En dan komt dat mooie oude woord, lang niet gehoord: “Kijk, daar zitten onze kornuiten al te wachten.”
Kornuit, ik kan mij niet heugen wanneer ik dat woord voor het laatst heb gehoord. Het is een jongensboekenwoord. Vrienden, dat wel, maar van een bepaald allooi. Er kleeft ondeugd aan dat woord en het gaat naar mijn gevoel altijd over meer. Je kunt niet één kornuit hebben. Iemand kan ook niet in zijn eentje je kornuit zijn. Je bent samen kornuiten, een groepje, >2. Partners in crime,dat is weer te veel, veel te veel.
Kornuit, ik proef het woord nog een paar keer en vraag me af of vrouwen kornuiten kunnen zijn. Ik geloof haast van niet.