Koper

Vakantie betekent ook tijd en dag vergeten. Zelfs na twee dagen hier is het goed dat er agenda’s bestaan. Ik sla mijn agenda open om daarin met steekwoorden te schrijven wat we gedaan hebben. Bij vrijdag komt alleen maar Honfleur en oesters te staan. Dat is genoeg om straks terug te halen dat we daar een tussenstop maakten, een rustig hotel vonden en aan de haven oesters aten. En natuurlijk het koddige dansje dat ik maakte en dat Gade op Internet heeft gezet. Heel veel complimenten werden mijn deel. Bij zaterdag schrijf ik alleen maar Rennes, genoeg om de dikke file rond deze plaats te herinneren. Want ook dat is vakantie. Van file naar file hoppen. Files die er soms zo maar lijken te zijn en dan weer als bij toverslag verdwenen zijn.
Bij zondag schrijf ik Vannes, het kuststadje waar we 15 kilometer vandaan wonen en dat we met een toeristisch treintje verkennen. We schamen er ons niet voor toerist te zijn. Waarom zouden we ook, we zijn het tenslotte.
Ik sla de bladzijde in mijn agenda om. Een nieuwe week begint. En daar lees ik op maandag 28 juli: 12½ jaar getrouwd! Eerlijk is eerlijk, bij het wakker worden had ik er niet aan gedacht. Goed dat er agenda’s zijn. Gade zit in de tuin op haar meditatiebankje. Haar dan storen is normaliter uit den boze. Maar nu trek ik me er niets van aan. 12½ jaar, daar moet even alles voor wijken. We feliciteren elkaar. Mooi dat we het gehaald hebben. Niet dat ik ooit aan onze verbintenis twijfelde, maar met dat lijf van mij zijn 12½ jaar een eeuwigheid. Ooit, toen we trouwden op 28 januari 2002 sprak ik al uit dat het mooi zou zijn als we onze koperen bruiloft zouden halen. En nu vandaag is het zover. Gewoon op een Bretonse vakantie. Niks geen groots feest, niks geen receptie. Gewoon twee mensen op vakantie. Samen. Gade en ik. Geluk ligt soms heel dichtbij.