Koninkrijk

Bij mij in de straat hangt geen enkele vlag uit. Is vandaag ook geen enkele reden toe. Niemand van het Koninklijk Huis is jarig. Zelfs niet van de Koninklijke Familie, die toch tamelijk uitgebreid is. Maar ik vermoed dat er ook morgen niemand hier de vlag uit zal steken. En dat terwijl er toch een reden voor zou kunnen zijn. Maar mijn straat is sowieso niet zo vlaggerig, ook niet op 27 april of 4 en 5 mei. Maar morgen zou de vlag uitgestoken kunnen worden  voor 200 jaar Koninkrijk.
Mijn krant besteedt er vandaag aandacht aan. Bij een artikel over 200 jaar Koninkrijk staat een foto van de Koning die een kopje koffie drinkt met wat bejaarden en hun verzorgster. Hij wendt zich duidelijk tot die verzorgster. De overzeese gebiedsdelen krijgen de nodige aandacht. De Koning ziet er op die foto helemaal niet als een koning uit. Maar veel meer als een kleizoon die op bezoek is bij zijn oma en “Vooruit dan, een kopje nog”, een beetje tegen zijn zin blijft hangen. Van enige koninklijke uitstraling is nauwelijks sprake. Goed, je weet dat het de Koning is, je herkent hem van de plaatjes en herinnert je dat hij op 30 april j.l.  gevraagd heeft dat God, almachtig,  hem zou helpen in zijn nieuwe positie. Maar koninklijk charisma? Nee, dat zie ik niet. Hoe anders was dat bij zijn moeder. Everey  inch a queen. Nooit en nergens had je het idee dat zij deel zou kunnen zijn van het gewone volk. Bij haar zoon is het eerder andersom. Zelfs met een koningsmantel om bleef het een  doorsnee Hollander die zich verkleedde als koning.
Laat duidelijk zijn dat ik helemaal niets heb tegen de monarchie. Heb er wat medelijden mee. Zeker als je deze Koning ziet laveren tussen gewoon doen en koning zijn. Maar gelukkig heeft hij een puike koningin naast zich, die voor mij ook gewoon prinses had mogen blijven. Zij heeft geen enkele titel nodig om te zijn wat ze is, de koninklijke echtgenote van de vorst, die zij alleen al door er te zijn  in de schaduw stelt.
200 jaar Koninkrijk. Dat is meer iets om vast te stellen dan om echt te vieren.