Kogelvis

Ik had nog nooit van Jeffrey Dahmer gehoord. Dahmer was een seriemoordenaar die leefde van 1960 tot 1994, toen hij door een medegevangene vermoord werd. Hij was veroordeeld tot rum 900 jaar gevangenisstraf wegens de moord op 17 jonge mannen die hij niet alleen doodde, maar ook dood en levend misbruikte en gedeeltelijk consumeerde. Gisteren maakte ik kennis met hem in de voorstelling ‘Kogelvis’, een Arnhems samenwerkingsproject van theatergroep Oostpool, Introdans en het Gelders Orkest. Vier acteurs, twee dansers en vier musici vertellen het macabere verhaal van een gestoorde geest die oprecht gelooft dat alles klopt, dat hij klopt als hij iemand ziet, hem wilt en neemt. “Dan wordt alles anders.”
De première is in de vroegere concertzaal van Musis. Alles is daar omgedraaid. Waar vroeger op het podium het orkest zat, zit nu in hoge rijen het publiek en daar waar het publiek ooit zat is nu het speelvlak. Gade kreeg een uitnodiging, een van de laatste die zij uit hoofde van haar voorbije functie kreeg. Ik kocht een kaartje en er werd geregeld dat wij twee perfecte plaatsen kregen toegewezen, waar wij van heel dichtbij het verhaal verteld kregen, het verhaal van verleiding, dwang, dood en verderf. Twee dansers gaven in hun eigen taal vorm aan het groteske zeventienvoudige misdrijf. Fysiek theater, maar niet alleen van de dansers, ook de acteurs kregen het voor hun kiezen. En er was muziek, een strijkkwartet dat om voor mij onbegrijpelijke redenen halverwege de 100 minuten durende voorstelling van de speelvloer naar het balkon verhuisde en daar vanuit de hoogte Wagners muziek uit Tristan en Isolde vertolkte. Het leek of de regisseur gedacht had dat omdat er toch een balkon in de zaal was, dat ook maar, zonder verdere bedoelingen, te gebruiken. Het waarom ontging mij. Maar de voorstelling zelf pakte mij. Met gedoseerde pathetiek maakte ik kennis met een getormenteerde ziel die niet anders kon dan door te moorden alles te laten kloppen. En beangstigende gedachte, fraai vorm gegeven.