Koffie

Er waren tijden dat ik veel, heel veel koffie per dag dronk. Zeker was dat zo toen ik nog gewoon werkte op het stadhuis. In de loop van de jaren werd er steeds meer koffie gedronken. Hoe dat kwam? Toen ik pas begon met werken waren er nog koffiejuffrouwen die ’s ochtends met koffie en ’s middags met thee op een karretje langs kwamen. Je kocht voor een paar centen een kaart met tien bonnetjes, rode voor koffie, gele voor thee. Voor een afgescheurd bonnetje kreeg je dan een kop koffie of thee. Koffiejuffrouwen waren instituten waar je op rekende.  Haar afwezigheid viel meer op dan die van een burgemeester of wethouder. Die miste je niet als je die eens een dag of wat niet zag, maar een ontbrekende koffiejuffrouw leidde al gauw tot onzekerheid en arbeidsonlusten. De tweemaal daagse rondgang van de koffiejuffrouw was een baken in het toch al zo zekere en geregelde ambtenarenbestaan. De koffiejuffrouw hoorde daarbij, net zoals bezuinigingsrondes hoorden bij weer eens een reorganisatie. Bij een van die operaties sneuvelde de koffiejuffrouw. Een superboekhouder had becijferd dat die juffrouw zich met de verkoop van de bonnetjes niet liet betalen en te duur werden. Einde koffiejuffrouw. De koffieautomaat werd geïntroduceerd. Dat ging gepaard met een lichte salarisinhouding die tot zware protesten leidden. Protesten die iets uithaalden. Kom niet aan de ambtenarenkoffie, daar gaan ze desnoods voor op de barricaden. De koffie werd gratis. En als iemand zin in koffie had ging die op weg nar de automaat na eerst op de afdeling gevraagd te hebben of er nog meer mensen koffie wilden en vervolgens een dienblad met zes, zeven plastic bekertjes terugkeerden.
Het was in die dagen dat ik in de weekends ontwenningsverschijnselen vertoonde door sterk verminderde koffie-inname.
Ik drink nu beduidend veel minder koffie dan de sloten van destijds.
Sinds kort hebben we een apparaat dat verse koffie zet. Erg handig ben ik daar nog niet mee.  Komt mijn koffie-consumptie niet ten goede.