Knak

Het is mij in de rug geschoten. Raar zinnetje. Iedereen, neem ik aan, begrijpt wat ik bedoel met deze boodschap, maar wat het is dat er in mijn rug is geschoten blijft volstrekt onduidelijk. Op de meest onverwachte momenten, maakt niet uit of ik een kleine of grote beweging maak, zegt er ergens rond mijn ruggenwervel iets ‘knak’ en vlamt er een kort pijntje op een steeds wisselende plaats door mijn onderrug en soms iets daarboven. Het is goed te dragen, ik moet niet zeuren. Ik slaap er niet minder om, al moet ik wel eerst een houding vinden die redelijk aangenaam ligt. Het van de ene op de andere zij draaien is wel een experimentje dat met de nodige voorzichtigheid uitgevoerd worden om te voorkomen dat ‘knak’ geen ‘knaaaaak’ wordt. Ik vermoed dat het een kwestie van tijd is en dat het pijntje vanzelf wel zal verdwijnen. Het advies in dit soort zaken en van verschillende kanten is veel bewegen om de zaken soepel te houden. Maar bewegen is nu eenmaal niet meer mijn fort en ik heb moeite het goedbedoelde advies op te volgen.Toch zal ik dadelijk ook nog wel op mijn hometrainer en kwartiertje gaan fietsen. Mocht dat niet echt baten dan heb ik toch de voldoening het gedaan te hebben. Bovendien is het een goede graadmeter voor hoe mijn rug zich dan gedraagt.
Overigens is mijn hometrainer minstens net zo gammel als ik zelf ben. Hij is niet meer in te stellen en het schermpje geeft geen informatie meer over tijd, snelheid en zwaarte. Hij kent nog  maar een niet meer te wijzigen stand en het enige wat je er mee kunt doen is trappen. Vorderingen of teruggang worden niet meer bijgehouden. De enige maat daarvoor ben ik zelf en dat is, geef ik toe, niet altijd een echt objectieve waarnemer.
Kom, aan het werk en kijken of het knak-gehalte al trappend afneemt.