Klooster

Ik was een dagje in het klooster. Samen me Gade. Wij hadden ons ingeschreven voor een retraitedagje of beter gezegd: ik had mij ingeschreven en Gade solidariseerde zich met mij. De dag zou in het teken staan van bezinning, meditatie, stilte. En dat deed die. De dag had kunnen beginnen om 8.00 uur door met de kloostergemeenschap de Lauden, het ochtendgebed mee te maken. Maar dat vonden we toch een beetje te vroeg. Een dagje klooster is een goede zaak, maar het moet niet te gek worden. We zijn keurig op tijd voor de ochtendkoffie en kennismaking. Het is een klein gezelschap, we zijn met ons zevenen plus de pater Dominicaan die de dag zal begeleiden. Het stramien is even simpel als werkzaam, met voor en na de middag een zelfde opbouw. Een ruim half uur mediteren, dan in een uur stilte leest ieder voor zich een tekst. Vervolgens wisselen we onze gedachten, opmerkingen, vragen en antwoorden uit. De ochtend eindigt met een keurige maaltijd en dan is er wat tijd voor je zelf. Om te wandelen. Te mijmeren en nog eens na te gaan wat je die ochtend ondervonden hebt. En dat alles in de rustige ambiance van een klooster. Dat werkt toch wel. ’s Middags het zelfde stramien. Van de tekst die ik dan lees snap ik in eerste instantie geen syllabe en lees hem nog eens, nog eens. En in de stilte van dat uur worden de woorden en gedachten me duidelijk. Dingen vallen op hun plaats, ik voel me opgeklaard. Op vragen waar ik mee zat, vind ik aan de hand van de tekst een eigen antwoord. De dag wordt meer dan de moeite waard.
Na het avondbrood sluiten we de dag af met de Vespers, het avondgebed van de kloostergemeenschap. De paters zien er imposant uit in hun witte habijten en zwarte koormantels. Even ben ik weer terug in mijn middelbareschooltijd die bevolkt werd door paters dominicanen. Zo goed en kwaad als het gaat zing ik de gezangen en psalmen mee. We vieren samen de eucharistie. Het is goed en voelt vertrouwd.