Kloof

Ik ben nog steeds sociaal-democraat. Maar waar moet je dan terecht?Er is geen partij meer die mij onderdak kan bieden. Echte sociaal-democraten zijn politieke zwerfhonden geworden. Geen hok, geen baasje meer. Dat gevoel is de afgelopen dagen versterkt. Nee, niet door de formatie, die trekt zijn eigen spoor en zal blijken een diepe kloof door de samenleving te trekken. Mijn rooie hart begon weer harder te kloppen (iets waar ik gezien mijn fysieke constitutie toch voorzichtig mee moet zijn) bij het zien van de mini-serie over Joop den Uijl, nog verhevigd door het optreden van 3 kinderen Den Uijl in De Week Draait Door. Hoe zij zeiden hun vader en moeder te herkennen.  De tijden van de verbeelding aan de macht en de spreiding van kennis, macht en inkomen leken weer even terug. De tijden dat mijn zoon, toen 3 of 4, als hij Den Uijl op ons tv’tje zag enthousiast “Ome Joop” riep. Indoctrinatie kan niet jong genoeg beginnen. Maar meer nog dan door het inkijkje in Den Uijls wedervaren tijdens de Lockheedaffaire werd ik geraakt door de uitzending van Tegenspraak, waar Tony Judt aan het woord kwam. Een helder betoog waarin hij pleit om niet alles af te meten aan efficiency en hij waarschuwt voor de verdere verkloving van de maatschappij. Even leek het de goede kant op te gaan, zegt hij. De afstand tussen rijk en arm werd kleiner. Maar nu ziet hij weer een verbreding van die afstand. De splitsing wordt manifester en niet alleen tussen arm en rijk, maar op heel veel gebieden. De doorgeschoten privatisering is hem ook een doorn in het oog. De vrije markt zegt alles te kunnen oplossen, maar roept als de vooruitgang stokt als eerste om ingrijpen van de overheid. Een overheid die het nooit goed kan doen. Als ze niet ingrijpt is ze te laks, als ze wel ingrijpt te bemoeizuchtig. En laten we toch oppassen voor de rekenmeesters die (met dank aan Oscar Wilde) van alles de prijs en van niets de waarde kennen.
In augustus is Judt gestorven. Den Uijl is al bijna 23 jaar dood.