Kleurrijk ritme

Zo, de grote veranderingen zijn achter de rug. Gade heeft afscheid van haar collega’s genomen. Het Go Shortfestival waar zij ook mee van doen heeft is voorbij. En nu is het zover dat de gordijnen voor het ‘zwarte gat’ kunnen worden weggetrokken om te zien welke kleuren dat gat gaat aannemen. Ik vermoed dat er veel groen in zal zitten en straks als de bloemen in bloei gaan staan alle kleuren van de regenboog, zoals nu al in de vele boeketten die in de woonkamer staan.
Het wordt nu tijd om een nieuw ritme te ontwikkelen. Een ritme dat niet meer bepaald wordt door een wekkerradio die aankondigt dat het half acht is en dat er over een uurtje een trein op vertrekken staat naar het werk. Half acht, het tijdstip waarop ik halfslaperig haar veel plezier op het werk wens, me omdraai, de kat bij me op bed kruipt en ik nog een uurtje geniet van de warmte van de plek waar zij lag.
Er lopen geen wekkers meer af. Althans niet op een vaste tijd en meestal helemaal niet. Er dient zich een nieuw fenomeen aan waardoor het lijkt dat de ochtenden steeds korter worden en de nachten steeds langer. Zelfs nu de zomer zich aandient lijkt onze biologische klokken zich niets aan te trekken van een langer wordende dag. Het komt al regelmatig voor dat het ontbijt samenvalt met de ochtendkoffie, sterker, dat die koffie het ontbijt inhaalt. Het einde van het ‘nine-to-five’ zeg maar gerust ’to-six-bestaan’. De tijd krijgt een andere dimensie en weekenden lossen op  in een nieuw ritme waarin de avond tevoren niet meer bepaald wordt door het werk dat de volgende ochtend wacht.
Dat nieuwe ritme wordt nu in vage potloodlijnen geschetst. Langzaam zullen de contouren wat duidelijker worden aangezet en wordt het mogelijk die lijnen in te kleuren. Soms er binnen, soms er buiten. Het zwarte gat zal een kleur krijgen, vele kleuren. Soms wat gesluierde tonen, soms wat fellere. Soms in een tomeloos ritme, soms heel melodieus. Maar kleur zal het krijgen. Onze lievelingskleuren.