Klein geluk

Het lijkt of ik er al een dag op heb zitten en het is nog niet eens elf uur. Ik ben deze week doende met de Vierdaagse. Mag daar het vrijwilligers-periodiekje mee vol schrijven. Dat blaadje draagt de fraaie titel “De Blarenbode” en verschijnt elke dag tijdens de Vierdaagse. Het is een exclusieve uitgave in een beperkte oplage. Daarmee bezig zijn is eigenlijk alleen maar een stapeling van plezierige activiteiten in een gezellig team. Trouwe klanten die al sinds jaar en dag actief zijn. Daarvoor meld ik mij deze week elke ochtend om 10.00 uur in de grote witte tent die deze dagen het onderkomen vormt van de dienst communicatie. Maar voor ik mij vandaag daar meldde, had ik mij in mijn nette pak gehesen om een huwelijk en een partnerregistratie te voltrekken. In alle vroegte. Het gratis tijdstip. Maar dat doet aan de plechtigheid als zodanig niets af. En ook al lijkt het voor de paren vooral te gaan om een administratieve handeling het is en blijft toch ook een huwelijk, een partnerschapsregistratie.
Het paar is al wat op leeftijd. De kinderen uit een eerder huwelijk zijn getuigen. Er zijn vier kleinkinderen. De evenzovele buggy’s passen maar net in het kleine trouwzaaltje. Ik houd een kort toespraakje. De plechtigheid mag niet langer dan 15 minuten duren. Het paar straalt. Ze maken mij al gauw duidelijk dat zij zo dadelijk met het hele gezelschap naar de Efteling zullen vertrekken om de trouwdag te vieren. Ik ga het voor de hand liggende grapje tussen huwelijk en de Eftelingse droomvlucht natuurlijk niet uit de weg. Als ik de plechtigheid gesloten heb, vraagt een van de dochters het woord en deelt mee dat zij zwanger is. Zo veel klein geluk in zo weinig tijd. De familie straalt en ik mag daar getuige van zijn. Er worden grappen gemaakt over vers verworven stiefbroers en – zusters. Ik wens ze een mooie dag en raad de zwangere dochter aan de Python te mijden.
Ik schrijf mijn blog en ga dan aan de slag voor “De Blarenbode”.