Kleding

Je hebt grote en kleine problemen. Sommige problemen zijn zo klein dat het eigenlijk niet eens problemen zijn. Over zo’n heel klein probleem wil ik het nu hebben. Niet omdat het belangrijk is, maar omdat het mij vannacht even wakker hield. Eerlijk is eerlijk, ik lig niet wakker van wat er in Turkije gebeurt, althans niet letterlijk. Ook de toekomst van ons land, hoe somber ik die ook in zie, houdt mij niet uit de slaap. Maar wel ik even van wakker lag, liever gezegd moeilijk kon inslapen was een volstrekt inferieure kwestie, nauwelijks het noemen waard. Normaal slaap ik voordat mijn hoofd het kussen raakt. Nu niet. En wat is dan wel dat probleem. Kleding.
Binnenkort zal het zangclubje waar ik dit jaar in gezongen hebben meewerken aan een presentatie, samen met ander zangclubjes. Gisteren hebben we het programma nog eens door gezongen. Als ik in bed lig krijg ik de liedjes niet uit mijn hoofd. Ze houden me uit de slaap. De zangjuf staat er op dat we  de deuntjes uit ons hoofd zingen. Zelfs het liedje dat we pas twee keer geoefend hebben. En zo dreint er nog voortdurend ‘Five foot two, eyes of blue’ door mijn hoofd en houdt me wakker. Net als de discussie over wat aan te doen. Bij de nazit zijn we er druk mee. De een pleit voor zwart wit, de ander voor zwart met een kleurtje en een derde wil gewoon zingen in wat hem lekker zit. Als hem gevraagd wordt wat hem lekker zit antwoordt hij dat dat van zijn stemming afhangt. We komen er eigenlijk niet uit. Er lijkt een lichte voorkeur te bestaan voor zwart en iets blauws. Ik vrees dat het bij de presentatie een allegaartje zal worden. Maar dat sluit dan mooi aan bij ons programma.
Als ik Gade er over vertel, vraagt ze of ze moet komen luisteren. Ik laat dat graag aan haar eigen beleefdheid over.