Klagen

De badjuffrouw heeft de banden in haar linkerknie afgescheurd. Zelfs als ik dat zo opschrijf lijk ik dat te kunnen meevoelen. Een paar jaar geleden scheurde ik de achillespees in mijn rechterbeen. Nu weet ik ook wel dat het moeilijk is om je pijn te herinneren, maar wel herinner ik me het gehannes met krukken, looprekken en rolstoelen. Maar vooral de volstrekte immobiliteit die mij toen trof, het begin van een boel loop-ellende die mij een paar weken aan huis kluisterde. Nu, na zoveel jaren geniet ik van het thuis zijn, maar toen trok ik meer dan nu nog op uit.
De badjuffrouw laat zich door haar hopelijk tijdelijke handicap toch niet weerhouden om het seniorengroepje aqua-fit leiding te geven. Vanuit een rolstoel geeft zijn instructies, bijgestaan door een stagiaire. Het wordt een wat aangepast programma wat haar betreft, maar ik hups een halfuur door het water en geeft mij zelf weer de illusie dat ik goed bezig ben. Er worden ook wat meer speelse elementen ingebracht. Ballen in het water. Ik vind dat erg leuk. Het is weer eens wat anders. Een beetje spielerei, waarbij je zelf de mate van inspanning en ontspanning bepaalt. Ik zie een paar dames met knorrige blik al zeer voortijdig het bad verlaten, terwijl de les nog lang niet voorbij.
Als ik afgedroogd en aangekleed ben en op mijn koffie (bij de prijs inbegrepen) sta te wachten vraagt de kassajuffrouw mij hoe ik deze wat aangepaste les vond. Ik zeg haar dat ik het wel prima vond zo. De keuze was namelijk deze wat aangepaste les vanuit een rolstoel of geen les. En gezien de omstandigheden was er eigenlijk niks aan de hand. Het is, zoals veel in het leven, wat je er zelf van maakt. De kassajuffrouw fluister me toe dat er twee dames naar de locatiechef zijn om te klagen dat ze er zo niks aan vonden. Het waren dezelfde dames die veel eerder het bad verlieten. Ik heb me net als anders goed geamuseerd. Ik had niets te klagen. Klagen mag je pas als je een knieband hebt gescheurd.