Klaas

Klaas is boos. Klaas is boos op de bisschop die hem uitschold voor hyperindividualist. Dat was niet aardig van de bisschop, dat was zelfs heel dom van de bisschop. Bisschoppen horen niet te schelden. Ze horen te verbinden, goede werken te doen, mensen te bemoedigen, herder te zijn, zelfs over een verdeelde kudde en ja ook een steeds verder afkalvende kudde. Klaas was zelfs zo boos dat hij zich liet uitschrijven als lid van de organisatie die gepersonifieerd wordt in de domme bisschop. Klaas stelde een daad! Maar ooit, Klaas schrijft het zelf in zijn afscheidsbrief, ontving hij de eeuwigdurende merktekenen die bij dit lidmaatschap horen. Klaas werd gedoopt en werd gevormd door bisschop Bär. Goed voor twee merktekens. Ik begrijp ook dat Klaas met warmte aan die katholiek jeugd van hem terugdenkt en zich nu geschoffeerd voelt door het domme geneuzel van een bisschop die gewend is fouten te maken. Want dat het instituut heel wat steken heeft laten vallen dat is meer dan overduidelijk en met nog geen miljoen liter wijwater weg te wassen. Ze zijn als pijnlijke merktekens met het instituut verbonden. En door die zaken en de opstelling van de bisschop lijkt Klaas niets anders te kunnen doen dan zich te laten uitschrijven. Maar de herinnering blijft en de merktekens zijn eeuwig durend. Iedereen mag wat mij betreft geloven wat hij wil en daar de vorm aan geven die hem past. Maar je moet oppassen om geen boter op je hoofd te hebben als je in zon loopt. Klaas’ politieke club wordt ook nogal geplaagd of is het getroffen, door niet helemaal in de pas lopende voorgangers. Gelukkig voor Klaas is dat geen reden voor hem zich bij die club uit te schrijven. Er is nog veel voor hem te doen. En ik weet dat er ook binnen de door hem inmiddels zo vermaledijde kerk nog parochies en gemeenschappen zijn waar zoekende mensen elkaar inspireren op hun zoektocht naar mogelijke antwoorden op voor mensen bijna te grote vragen, waar samen gevierd wordt, gebeden en gezocht, maar niet gescholden. Hoe boos ze soms ook zijn.