Kip

Op het NOS-journaal, weliswaar in het blokje regionaal nieuws, hoor ik dat Nederland ter compensatie van het niet te dicht bij elkaar mogen zijn massaal overgaat tot het aanschaffen van huisdieren om de huidhonger te ledigen. Op zich vind ik het vreemd dat het journaal overdag in zijn uitzendingen regionale omroepen aan het woord laat in een apart blok, alsof regionaal nieuws ook niet gewoon nieuws is. De regio wordt geciteerd als alles ten oosten van Diemen waar kneuterigheid het levenskenmerk is en waar het van Amsterdam naar Nijmegen nog altijd verder is dan van Nijmegen naar Amsterdam. Het is in de provincie dan ook nieuws dat de kip als huisdier aan een ware triomftocht bezig is. Die mededeling gaat gepaard met de waarschuwing dat je wel moet weten dat als je en kip aanschaft deze wel 12 tot 15 jaar oud kan worden en je al die jaren goed voor het beestje moet zorgen. De kip is tevreden met jouw etensrestjes en geeft als dank ook nog elke dag een eitje. De kip als gezelschap in deze contactarme dagen.
Eerlijkgezegd heb ik er nooit over gedacht om die reden alsnog een kip aan te schaffen. Ik kan mij aaibaardere dieren voorstellen. Zo goed als heel mijn leven is er altijd wel een beest geweest wat ik tot mijn huishouden rekende. Ik geloof niet dat ik van kinds af aan zonder een kat ben geweest. Vroeger thuis was er een reeks opeenvolgende katten die allemaal Miekie heetten, later opgevolgd  door een Vivi, een Bobbie, een Gijs, een Thomas en nu dan door de wonderschone en zachtpelsige Harrie. Naast een kat, mijn lievelingsdier, hadden we vroeger thuis twee goudvissen waarvan er een zelfs een naam had, Opa. Maar daar had ik weinig aanspraak aan. Wel met de door mijn vader gedresseerde tamme parkiet die op zijn schouder gezeten het hele huis doorliep.
En ja, ik heb ook ooit een toompje kippen gehouden en hadden we een hamster als huisdier en de kinderen ieder een witte rat. De kippen heb ik nooit geaaid, de hamster en de rat wel en nu dan Harrie, die kan er, net als ik, geen genoeg van krijgen.