Kind

Er was een tijd dat geluk nog heel gewoon was. Kindergeluk. Met niets konden we ons vermaken. Een kartonnen doos werd raceauto, een handvol legosteentjes, daar maakten we een sprookjeskasteel van. Een aai over onze bol was ons beloning genoeg en samen met vader of moeder zong je liedjes. Simpele liedjes. Van hoofd, schouders, knie en teen of van voor naar achter, van links naar rechts. Meer niet. Dan was genoeg voor dolle pret, voor een leven  vol vermaak en zonder zorgen. Totdat we wat ouder worden. Op school doen we ons best voor goede punten voor het kerst- en zeker voor op het overgangsrapport. We gaan studeren  En weer wat later de eerste baan, waarbij we toch een salaris willen dat het minimumloon redelijk overtreft. En zo groeien we door. De studentenkamer met zijn heerlijke wanorde wordt een herinnering en maakt plaats voor een doorzonwoning of misschien zelfs wel een penthouse in die zo gewilde buurt. Geluk wordt overvleugeld door ambitie. Niets lijkt meer goed genoeg. Een vakantie, twee vakanties en een tussendoor-weekendje weg. Dat is pas leven. Het beste is nog niet goed genoeg.
Maar voor 40.000 mensen lijkt dat een keer per jaar niet meer te gelden. Dan verschrompelt het tomeloze streven tot  in 4 dagen achter elkaar  met een bochtje van Nijmegen naar Nijmegen lopen. Zich zelf te bewijzen. Te bewijzen dat? De beloning: een kruisje aan een lintje en het applaus van de mensen langs de kant als zoete balsem voor de pijnlijke voeten. En weer terug op de startplaats die nu finishplaats is wacht de verfrissing en de muziek. En alsof zijn geen 30, 40 of 50 kilometer gelopen hebben dompelen zij zich onder  en dansen op hoofd, schouders, knie en teen of van voor naar achter, van links naar rechts. Ze zingen mee met Hoi Pipi Langkous en natuurlijk You never walk alone. Weer even een speels kind zijn. Geen ambitie anders dan het uitlopen van de vierdaagse en trots zijn als een kind dat zijn eerste stapjes zet.