Kijk

Ik denk mijn stad te kennen. Ik heb er altijd gewoond op een paar Eindhovense en Amsterdamse studiejaren na. En ook waren er die vier jaar in Arnhem. Net de tijd waarin mijn kinderen werden geboren en nu hun leven lang die stad als geboorteplaats in hun paspoort torsen. De verbondenheid met mijn stad kunnen ze alleen maar uitdrukken door te vertellen dat ze weliswaar in Arnhem zijn geboren maar in Nijmegen zijn opgegroeid. Maar dat laatste komt niet in je paspoort te staan.
Ik denk dus mijn stad te kennen. Maakte menig stadswandeling, loodste groepen min of meer belangstellenden door de beneden- en bovenstad, vertelde over de geschiedenis, daarbij puttend uit de fikse verzameling boeken en atlassen die daarover in de loop der jaren is aangelegd. Ik werkte in het Stadhuis en ook in het Waaggebouw, monumenten van mijn stad. Ik adem Nijmegen. En toch is onlangs mijn kijk op de stad veranderd. Een nieuw perspectief.
Mijn zaterdagse koffieuur was niet mogelijk in het geregelde onderkomen, een plaatselijke boekhandel. Die wordt verbouwd. De koffiehoek was gesloten. Komt wel terug met hopelijk ook een kwaliteitsimpuls naar de koffie zelf. Ons vaste gezelschap week uit naar de Hema, aan de Grote Markt. We hadden van het fraai uitzicht op dat plein gehoord. En inderdaad, vanuit het nieuwe restaurant kun je een majestueuze blik werpen op Het Waaggebouw, de Kerkboog en de Stevenskerk. Een voor mij tot op dat moment ongeziene kijk op historisch Nijmegen. En aan de horizon is zelfs de gemankeerde Electrabelkathedraal te zien. Vanaf de tweede verdieping van de Hema een verrassende blik, een panoramisch uitzicht. Een ding blijft wel jammer, maar dat heeft niets met de stad te maken. De smaak van de koffie kan niet tippen aan de kwaliteit van het uitzicht. Voor het tweede kopje verhuizen we naar een espressobar aan de markt zelf. Het uitzicht is daar niet zo overweldigend, maar de koffie compenseert dat helemaal.