Kielzog

Ik word soms ontroerd getroffen door de verhaspelingen van spreekwoorden en gezegdes. Zoals ik op zich al kan genieten van het woord ‘verhaspelingen’ zelf. Je hoort het gestuntel er in. Met name wielrenners, uithijgend na een spannende finish of voetballers in een haarscherpe analyse van een gespeelde wedstrijd hebben vaak de klok horen luiden maar weten niet waar de bel hangt of geven na hun afscheidswedstrijd de pijp aan Sint Juttemis. Erg zijn dit soort versprekingen natuurlijk niet. Koddig en soms irriterend. Maar er zijn, toegegeven erger dingen om je druk over te maken. Waarom dan dit stukje. Laat ik het paard bij de hoorns nemen. Soms kan zo’n verhaspeling grote politieke gevolgen hebben. Gisteravond keek ik naar het journaal waar uiteraard bericht werd over het etentje (er was geen wijn bij hoorde ik, dus volgens de Wildersrechter kunnen we niet van een diner spreken) van Onze Majesteit met de Omaanse sultan Qaboos. Marieke de Vries, de verslaggeefster, leerde mij dat je kon zien dat het niet om een staatsbezoek ging, want Beatrix had geen hoed, maar wel een bril op. Bij een staatsbezoek zou dat net andersom zijn. Duidelijk, nietwaar? Maar Marieke leerde mij nog meer. Zij vertelde dat “in het vaarwater van het koninklijk bezoek een zware economische delegatie van het Nederlandse bedrijfsleven naar Oman zou reizen.” Ai, dacht ik direct, als dat maar niet contraproductief werkt naar de relatie tussen Majesteit en dat zelfde Nederlandse bedrijfsleven. Nu ken ik majesteit niet persoonlijk, maar het lijkt me niet iemand die graag in haar vaarwater gezeten wordt en als het bedrijfsleven daar binnen vaart kon dat wel eens een onaangename botsing tot gevolg hebben. En hup weg is een order voor vier fregatten en de ontwikkeling van een havengebied. Nee, Marieke had het Nederlandse bedrijfsleven beter in het kielzog van de koninklijke familie Oman kunnen laten binnenvaren, hoe onrustig het vaarwater daar nu ook is.