Kerststalletje

Toen we een paar dagen geleden hier aan kwamen, in Drenthe dus om op het huis en de kat van mijn Neef te passen, lag er op de keukentafel een briefje en een cadeautje op ons te wachten. Op het briefje stonden geen verdere aanwijzingen voor het verblijf hier, we waren hier immers al vaker als huisbewaarders opgetreden. Wel stond er op dat het cadeautje voor ons was, een souvenir van een eerdere reis die Neef en zijn vrouw hadden gemaakt naar Latijns-Amerika. Nadat we eerst uitbundig de kat Gijs begroet hadden, die blij leek ons weer te zien, althans dat dachten wij af te mogen leiden uit de enthousiaste keelgeluiden die hij maakte, pakten wij het geschenkje uit. Mijn Neef, ik berichtte daar onlangs al over, heeft zaken die met religie of geloof te maken hebben al lang achter zich gelaten. Des te groter was onze verrassing dan ook dat uit het weinig feestelijke, eerder grauwe papier, een minuscuul kerststalletje te voorschijn kwam. Een doosje met twee fraai beschilderde klapdeurtjes waarop zonder al te veel goede wil een kerstroos te herkennen was en daarachter het hele kersttafereel, inclusief een koning en twee herders (of misschien ook wel drie herders of drie wijzen uit het oosten), de os en de ezel en natuurlijk het Heilig Huisgezin tegen een sterrenbespikkelde blauwe hemel. Een lief en lieflijk cadeautje. Een kerstcadeautje op de langste dag van het jaar. Wie kreeg dat ooit eerder. Ik vond het dubbelmooi omdat Neef over zijn afkeer van al die religieuze symboliek gestapt leek te zijn om zijn oom met dit kleinood te verrassen. Of zou het de invloed van zijn echtgenote zijn geweest die tot mijn verrassing nog zo’n kersthuisje in de woonkamer van hun boshuis  had geplaatst! Midden in de zomer een Zuid-Amerikaans kerststalletje in een verder ontkerstende omgeving. Een kerstwonder bij het begin van de zomer. Ik neurie van de herdertjes die bij nachte lagen en een stille nacht en het had mij niet verbaasd als er ook nog wat sneeuw gevallen zou zijn.