Kerstkaart

Ik heb dit jaar maar een handjevol kerstkaarten gestuurd. In ieder geval veel minder dan vorige jaren. Eigenlijk heb ik dit jaar alleen maar mensen een kaartje gestuurd die mij per post de beste wensen deden toekomen en zelfs die niet allemaal. Ook stuurde ik dit jaar geen aardige foto van Gade en mij omkranst door takjes hulst en kerstballen via Facebook. Het kwam er gewoon niet van. Zelfs de mensen waar ik alleen nog maar contact mee heb via een jaarlijkse kerstkaart zijn er dit jaar bij ingeschoten. Ik heb daar van niemand commentaar op gehad. Ik heb geen verwijt te horen gekregen, ook niet dat het ontbreken van mijn goede wensen hen diep in het ongeluk zou hebben gestort. En eerlijk gezegd heb ik het dit jaar ook niet gemist dat ik sowieso minder kerstkaarten kreeg. Geen moment heb ik mij rond de kerstdagen en het nieuwe jaar in de steek gelaten gevoeld door de mensen van wie ik normaliter of traditiegetrouw wel een kaartje kreeg. Tot gistermiddag. Op het scanplein bij Albert Heijn. Daar loop ik S tegen het lijf. Ook zij heeft net haar boodschappen daar afgerekend. Ik zie S altijd maar bij toeval. Gemiddeld eens in het jaar kom ik haar tegen in de gangen van het stadhuis, in de stad of zoals nu bij AH. Ik ken S al jaren, van de tijd dat zij in de METS achter de bar stond, via haar politiecarrière tot nu. En al die nu al meer dan 25 jaar is er die bijzondere genegenheid. En de jaarlijkse kerstkaarten. Ik naar haar, zij naar mij.  En dan nu weer die toevallige ontmoeting. De begroeting is meer dan hartelijk. De meest recente stand van zaken wordt uitgewisseld. En dan zegt S dat ze zich schuldig voelt. Het einde van het jaar was ze in Normandië en bedacht daar dat ze mij geen kerstkaart had gestuurd. Voor haar was het daardoor een jaarwisseling met een klein smetje. Nu pas miste ik ook haar kerstkaart. Maar het verzuim was wederzijds. Ik heb gisteren mijn laatste kaart met beste wensen voor dit jaar gestuurd.