Kerst

Nee, ik ga het niet hebben hoe het vroeger was. Hoezeer mijn toekomst ook vooral in het verleden ligt, wil ik niet zeuren over Kerst als kind en later toen Kerstmis ook voor mij nog een sterk kerkelijke lading had. Een lading die rook naar wierook en dennengroen. Echte nachtmissen die om 00.00 uur begonnen en waarbij je wist dat er straks thuis worstenbroodjes waren. De mengeling van religieus gebeuren en  landerige gezelligheid in te veel zondagen achter elkaar. Als er iets in mij ontkerstend is dan is het Kerstmis wel. Natuurlijk begrijp ik al die mensen wel die nooit meer ter kerke gaan maar net vandaag weer willen beleven hoe het ooit eens was.  In mijn zaterdagse koffieclub wisselen we ons kerstplannen uit. Een gaat nog echt naar de nachtmis en tot mijn verbazing in een van de meest behoudende kerken van de stad, terwijl van haar alles gezegd kan worden, behalve dat ze behoudend is. Ze zal gaan genieten van de ouderwetse kerstliedjes en van de behoudzucht van de priesters van die parochie merk je,  naar haar zeggen, niets. Nee, natuurlijk niet, die zwelgen in de aanblik van een weer eens een keer uitpuilende kerk.
Natuurlijk ben ik ook een beetje jaloers op haar onbevangenheid. Ik zou willen dat ik nog zo met de kerk zou kunnen omgaan. Je weinig afvragen en alleen maar genieten van de riten en het warme nestgevoel. Maar dat lukt me niet meer. Daarvoor is er ooit te veel gebeurd en trok een prelaat mijn integere betrokkenheid te veel in twijfel. Er was geen plaats meer in de herberg.
Zalig Kerstfeest. Het was een wens die mij van harte over de lippen kwam. Dat is voorbij. Ik zou het wel weer willen, maar ik zou niet weten hoe. De god buiten mij is mij een vreemde geworden. Ik hoor hem te veel in de gebeden en aanroepingen. Ik ken hem niet meer en of hij mij nog kent?