Kersen

Nederland is al lang geen land van melk en honing meer. We bezuinigen ons te pletter en schraalhans is keukenmeester. Er lijkt een grauwsluier te hangen over doen en denken. Dat is het beeld dat ik doorgaans van ons land heb. Vroeger niet. We waren een gidsland, waar we de verbeelding aan de macht dachten. Nu draaien we de verbeelding langzamer hand de nek om. De populist heeft het voor het zeggen.
Deze eerste alinea was ik helemaal niet van plan zo te schrijven. Ik had bedoeld te gaan schrijven over mijn waarneming van gisteren, dat er dan wel geen melk en honing meer voorhanden is, maar dat er kersen in overvloed zijn. Maar iets in me kon de eerste alinea niet tegenhouden.
Terug nu naar mijn waarneming. Ik fietste van Nijmegen naar Wageningen. En ook weer terug. Mijn tocht voerde kilometers lang langs de Linge. Ik zag eenden, meerkoeten, ganzen. Een reiger vloog traag voorbij en in een wei stond vlak naast mijn fietspad een ooievaar. En de zon scheen. Het leek of bij elke boerderij een verkooppunt van kersen was ingericht. Nederland, handelsnatie bij uitstek. Er waren zelfbedieningsverkoopstandjes getimmerd waar werd gerekend op de eerlijkheid van de kopende passant. Een spaarpotje om het geld in te doen voor een zakje kersen. Er waren ook goed geoutilleerde gelegenheden, met heuse weegschalen, pinautomaten en zelfs een dixi. Maar de meeste standjes zijn te herkennen aan een wankele tafel, een schamel afdak, een vale Nederlandse vlag, veelal voorzien van een of twee winkelhaken en bemand door een verveeld kijkende boerenzoon of -dochter die zich afvraagt waarom er toch niet naar een echt vakantiebaantje is gezocht. Ook heeft elk standje een groot bord met daarop in vette hanenpoten het woord “KERSEN” geklad. Veel standjes kondigen zich ook al eerder aan met een soortgelijk bord waarop “KERSEN BIJ DE ROTONDE” of “KERSEN 300 M.”
Nee, ik heb geen kersen gekocht. Ik heb gefietst. 30 kilometer heen, 30 kilometer terug.