Kennedy

Ik heb altijd gedacht dat ik wist waar ik was toen Kennedy vermoord werd. Tot op de dag van vandaag meende ik mij te herinneren dat ik op bezoek was bij een tante, waar ik in mijn jeugd heel vaak kwam. Neven en nichten in mijn leeftijd. Leeftijdsgenoten die ik thuis niet had. Vandaar dat ik regelmatig bij mijn tante te vinden was. Een soort tweede thuis.
Maar alles op een rijtje zettend, kan ik helemaal niet bij mijn tante geweest zijn. Ik herinner mij namelijk ook het verdere decor. We keken tv op een zonnige zomeravond en ik zelf in korte broek. Als ik nu terug redeneer klopt dat helemaal niet. Op 22 november 1963 was het helemaal geen redelijke zomerdag. Het was half tot zwaar bewolkt met stormachtige windstoten en een temperatuur van nog geen 10°.
Bovendien was ik op 22 november net aan het begin van dat ene jaar op de universiteit. Druk bezig mij een kortstondig plaatsje te veroveren in het Nijmeegse studentenleven.
Ik denk dat ik twee gedenkwaardige zaken door elkaar haal en dat ik op die mooie zomerdag  die ik in gedachte heb wel bij mijn tante was, maar dat op die dag Paus Paulus VI werd gekozen. Dat was op 21 juni 1963. En zagen dat op tv. Ik kan mij goed voorstellen dat die gebeurtenis in het huis van mijn tante toen nog met enige belangstelling werd gevolgd. In mijn herinnering is de pauskeuze langzaam weggeëbd en heeft ruimte gemaakt voor de moord op Kennedy. Het decor, een zomeravond, op bezoek bij mijn tante, dat bleef. De gebeurtenis veranderde. Het “Habemus Papam” werd ingeruild voor de schoten die Lee Harvey Oswald afvuurde. Het geheugen is een onbetrouwbare metgezel. Jarenlang was de dood van Kennedy verbonden met een mooie zomeravond. Niets bleek minder waar.
22 november is ook de sterfdag van mijn zus. Vier jaar geleden was zij de laatste van mijn broers en zussen die overleed. Ik weet nu al niet eens meer waar ik was, toen ik het bericht hoorde. Het was in ieder geval geen mooie zomeravond.