Kastje

Ik ben me aan het voorbereiden op het medisch onderzoek van over een paar dagen. Vraag is of je je mentaal helemaal op zo iets kunt voorbereiden. Als ik de drempel van het ziekenhuis overga overvalt me waarschijnlijk een groot gevoel van overgave. Dat was bij vorige hospitaalopnames ook zo. Intussen ben ik wel de medicatieschema’s aan het bekijken. Er moet nog al wat aangepast worden. Bepaalde pillen niet meer, andere pillen worden vervangen door een zelf toe te dienen injectie in de buik. Als ik de zaken nog eens goed doorlees kom ik er achter dat ik voor 11 of 12 dagen  injecties nodig heb. Maar via de cardioloog heb ik er maar 6 voorgeschreven gekregen. Die heb ik inmiddels bij de apotheek gehaald. Het zijn injecties die iets van doen hebben met de bloedverdunning. Ik bel naar de trombosedienst. En ja, die bevestigen dat ik inderdaad 11 0f 12 dagen mijzelf zal moeten prikken. Afhankelijk van wanneer de cardioloog zegt dat ik daar weer mee moet beginnen. Ik vraag de vriendelijke mevrouw hoe ik aan een receptje kom voor die extra spuitjes. Dan moet ik toch bij mijn huisarts zijn is de mededeling. Ik bel. Maar de assistente van de arts zegt dat ik toch echt bij de cardioloog moet zijn, die schreef het eerste recept uit. Als ik de polikliniek cardiologie bel, zegt de mevrouw mij door te verbinden. Na een paar minuten wachten kom ik toch weer bij haar uit. Iets fout gegaan. Een ziekenhuis dat niet goed verbindt. Dat wordt oppassen. Dan krijg ik van de cardiologie-mevrouw (“Ik heb even met de arts overlegd.”)te horen dat ik voor een en ander toch echt bij de trombosedienst moet zijn. En zo is het kastje weer bij de muur. Na daar weer een keer doorverbonden te zijn, spreek ik met de vriendelijke arts van die dienst af dat ik de zaak dinsdag zal voorleggen aan mijn cardioloog die het onderzoek dan doet. Ik moet niet vergeten hem dan het aanvullende receptje te vragen. Het is goed geregeld in de gezondheidszorg. Alleen de afstemming, zou beter kunnen.