Kant

Nee, ook wij hebben  geen oplossing voor het vluchtelingenprobleem. Elk goed gesprek is vandaag de dag gelardeerd met bespiegelingen over de gigantische stroom vluchtelingen die onze kant op komt. Misschien is daarmee het probleem al wel het beste gedefinieerd: onze kant. Er is helemaal geen onze kant, geen kant die aan ons voorbehouden zou zijn. “De wereld is van iedereen” zong Thé Lau tot het bittere eind. Bovendien worden de meeste vluchtelingen nog in de regio opgevangen. De regio, hun kant?
Vrienden hebben Gade en mij uitgenodigd voor een etentje. We schuiven samen aan in een eetcafé. De vrienden hebben weer een paar dagen bij ons gelogeerd. Samen trekt dit echtpaar de wereld door. Hij is een boeddhistische leraar die overal lezingen geeft. Een mild mens met veel Chinees bloed, geboren in Maleisië. Zij is zijn echtgenote, Duits van oorsprong met een internationale geschiedenis. Zij maken ons deel van hun zorg over de ontwikkelingen, over de intolerantie van sommige gelovigen, hun invloed op de samenleving, hun halsstarrigheid.
Ik deel hun pessimisme. ‘The times they are a-changin”‘, maar welke kant op. Onze kant, hun kant. Ik troost me, schrale troost, met de gedachte dat we in een eindtijd leven. Ik schreef er al eerder over. Ik voorzie niet hoe het verder moet gaan en al helemaal niet wie er een oplossing heeft.
Vroeger, in de tijd dat de mensen hun huizen versierden met macramé en posters had ik op een slaapkamerdeur een groot affiche van de Peanutsfiguur Linus met zijn ‘safety blanket’. Om hem heen stond de tekst: “No problem is so big or complicated that it cannot be run away from.”  Ik heb dat vaak overdacht als ik weer eens iets lastigs te doen had en ik weet ook heel goed dat het geen oplossing is. Want als je wilt weglopen van je problemen dan is er altijd nog de vraag welke kant op? Onze kant of hun kant.