Kamer

Ik wilde vanmiddag per se even kijken naar het afscheid van Pechtold uit de politiek. Ik wist ook dat het daar niet bij zou blijven, want heel vaak als ik een parlementair debat volg op NPO-politiek blijf ik langer dan gedacht op Ziggo-kanaal 502 hangen. Dat is voor mij een soort ‘hidden pleasure’, dat kijkje in de kraamkamer van onze democratie. Ik houd van het gedrang rond de interruptiemicrofoon, de snelheid waarmee besluiten op een gegeven moment dan toch worden genomen, fracties voor, fracties tegen, soms een hoofdelijke stemming en heel veel onbenullig gekissebis. Churchill heeft niet voor niets gezegd twee hoeraatjes voor de democratie, drie is te veel.
Kijkend naar zo’n directe uitzending uit de Tweede Kamer heb ik toch altijd weer de meesttijds ijdele hoop heel onverwacht getuige te zijn van een historisch belangrijk moment. Het plotseling vallen van een kabinet, het onverwacht vertrek van een vooraanstaand Kamerlid of een onvoorziene actie op de publieke tribune die het hele staatsbestel aan het wankelen brengt. Maar niets van dat alles gebeurt. Het blijft bij een kleinzielig partijtje vliegen afvangen, een ordinair scheldpartijtje over en weer is het meest dramatische wat er lijkt te gebeuren en voor de rest zijn het de gebaande paden die bewandeld worden met voorspelbare uitslagen en de fractiediscipline bij voorbaat elke verrassing lijkt uit te  sluiten. En toch blijf ik ook vanmiddag weer langer kijken dan ik van plan was. Hoor de afscheidsbrief van Pechtold door de Kamervoorzitter voorlezen en haar uitgebreide bedankje aan hem. Bijna een hagiografie, een prachtig getuigschrift voor een nu nog ongewisse maar vast en zeker belangrijke hoge functie is het publieke domein. De Kamer klapt uitbundig en de vergadering wordt voor even geschorst. Pechtold die van links naar recht huppelt om van iedereen afscheid te nemen. De vergadering wordt heropend. Zonder Pechtold. Posities worden weer ingenomen. Vertrouwde opstelling. Coalitie vs Oppositie. Er lijkt ook na vanmiddag niets veranderd.