Kamer

Sinds gistermiddag woon ik op kamers in mijn eigen huis. De woonkamer is nu voor mij een soort studentenkamer geworden. Een logeerbed is naar beneden gehaald en nu woon ik in ieder geval de komende week hier. De rolstoel is mijn vervoermiddel dat mij 2x daags naar het toilet brengt en naar de keuken, waar ik wat poedel aan de kraan. Koude kraan, want onze warmwatervoorziening is kapot.
De chirurg heeft mij strenge consignes meegegeven. Nadat hij de afgeknapte uiteinden van mijn achillespees weer aan elkaar heeft gezet en mijn rechterbeen weer van een fraaie spalk heeft voorzien, drukt hij mij op het hart mijn voet niet alleen zo min mogelijk, maar bij voorkeur helemaal niet te belasten. Bevordert de genezing.
Dit wordt dus deze week mijn wereld. Een paar vierkante meter, maar met telefoon, tv en internet oneindig groot. En de komende dagen warm, heel warm. Een ventilator houdt de ergste warmte buiten en een vliegermepper geeft mij de nodige beweging. Pets, weer eentje.
Gade ontpopt zich als een perfecte mantelzorgster. Behendig manoeuvreert zij de rolstoel door het huis dat in het geheel niet is aangepast. Zij maakt mijn boterhammen klaar en heeft een kan koffie gezet, zodat ik mijn kamer niet uit hoef voor de koffiepauze. Ik zou niet eens weten hoe ik er op eigen kracht uit moet. De woonkamer wordt mijn kluis de komende zeven dagen. Ik doe er alles en dat is weinig, heel weinig. Ik neem me voor ook wat been- en armgymnastiek te doen en hoop dat dat niet alleen bij een voornemen zal blijven. En natuurlijk is er dan mijn dagelijkse stukje. Ik zal deze week weinig meemaken. Maar dat geeft misschien wel tijd en ruimte voor wat beschouwingen. Maar ik weet zelf niet of ik daar wel op zit te wachten.
De zon is nu zo ver gedraaid dat hij ongenadig de kamer in schijnt. Mijn werkkamer heeft een fraai zonnescherm. Maar die is onbereikbaar. Over een paar weken weer, maar dan zal het wel regenen.