Kachel

Als we het thuis wat koud hebben is met een miniem handgebaar de thermostaat hoger gezet. En op een winterse zondagmorgen is gauw de houtkachel aangestoken. Die geeft niet alleen warmte, maar ook gezelligheid. Het ideale decor voor een leesochtend met een goed boek. Ook de kat verheugt zich op dat soort momenten en vindt al gauw een behaaglijk plekje.
Ik ben nu niet thus. Ik vier vakantie. In een naar men zegt wat warmer land. Maar het lijkt of het land vergeten is dat het wat warmer is. In het verder riante huisje is geen thermostaatknop. Er is ook geen centrale verwarming. In de woonkamer staat wel een kloeke haard met glazen deurtjes. Met enige regelmaat voeden wij die met forse houtblokken. Maar lang niet altijd volgt de kachel ons voedingspatroon. Het is een lastige eter. Dan weer vindt hij een blok te groot, dan weer lijkt het hout te vochtig. In plaats van fraai likkende vlammen produceert de kachel alleen wat gloeiend houtskool. Wij geven dan wat bijvoeding in de vorm van een in een bol krantenpapier gewikkeld aanmaakblokje. Daar reageert de kachel dan direct op met een vrolijk gesuis en een even vrolijk vlammenpatroon. Voor dat vuur capituleert dan na enige tijd zelfs het meest halsstarrige houtblok. De kachel doet dan waar hij voor bedoeld is. Verspreidt een plezierige warmte. En voor een beetje warmte waren we toch ook naar het zuiden afgereisd. En voor een beetje zon. Die laat zich ook wel van tijd tot tijd zien maar is ook nog duidelijk aan het oefenen voor betere seizoenen. Dat wat mindere weer heeft ook zijn onverwachte voordelen. Het bezoek aan een stadje werd gisteren ruw onderbroken door een hevige plensbui. Maar de bar-bistro was dichtbij. Een bar-bistro zoals een bar-bistro hoort te zijn. Formica tafels, tl lampen. En een eenvoudige recht op en neer maaltijd. Het vlees à point en de salade zoals het hoort. Dat is voor mij toch altijd weer Frankrijk op zijn best.
Maar nu heeft de kachel weer even al mij aandacht nodig. Ook dat is vakantie. Het vuur brandend houden.