Kaaswraak

Ik weet dat mijn diëtiste het mij sterk afraadt, maar soms kan ik de verleiding niet weerstaan. En zei Oscar Wilde al niet: “Verleidingen zijn er om aan toe te geven.” Zeker als Gade het boodschappenlijstje voor Albert Heijn afsluit met wat lekkere kaas, voor ’s avonds bij de tv. “Voor mij geen schimmel, daar kan ik niet zo goed tegen”, voegt zij er nog aan toe. Ik werk het lijstje van vergeten boodschappen af. Mandarijnen, blauwe bessen, een goudrenet, 1 ons ontbijtspek, 1 liter halfvolle melk en twee stukjes kaas. Voor gade een Frans roomkaasje, voor mij een blue stilton, extra pittig.
We nestelen ons aan het begin van de avond voor de tv. We beginnen met een deel van de Heimatserie van Edgar Reitz op dvd. Daar zijn we compleet aan verslaafd. 66 uur film, beginnend in 1918. Inmiddels zijn we in 1995. Nog maar drie films te gaan. We onderbreken Heimat voor de eerste aflevering van de serie over de vastgoedfraude en larderen dat met een toastje  met kaas. Meer dan een toastje. Smaakt me prima. We kijken de Heimatfilm af en gaan naar bed. Halverwege de nacht krijg ik last van een oprisping. In het donker weet ik de rennies te vinden, maar er is meer aan de hand. Ik moet ook dringend naar de wc. Nee, geen details, maar het is heftig. Het lijkt wel of de schimmelkaas wraak neemt op het feit dat ik van deze verboden vrucht at. Ik moet in de nacht nog een keer terug voor dat zelfde onzalige doel. Gelukkig slaap ik wel weer rustig in. De ochtend breekt aan. De aandrang blijft, maar nu komt het de andere kant uit. De kaaswraak is wel erg heftig. “Dat kan de kaas niet zijn, dat is een virusje”, zegt Gade. “Het heerst.”
Ik sta toch maar even op. Gade brengt een geroosterd sneetje brood en een beker thee, terwijl ik over de kaaswraak schrijf. Dadelijk kruip ik nog even terug, afwachtend of het de kaas of een virusje is.