Kaart

Blaffend breng ik mijn dagen en nachten door. Droge kuchen, slecht af en toe lijkt het of de verkoudheid echt los komt. Het is of en strakke band om mijn hals gespannen is die maar af en toe een beetje losser gezet wordt. Mijn bed heb ik met een extra dekbed omgevormd tot een bastion van waaruit ik het gevecht met de verkoudheid aanga. Het verloop van de strijd is bekend. Een scenario dat al vaker gevolgd is en waarvan je weet dat je uiteindelijk zult winnen als je je zelf maar de tijd geeft uit te zieken en niet te vlug denkt dat het ergste al voorbij is. In mijn bed liggen gebruikte papieren zakdoekjes als kleffe sneeuwballen om me heen. Stille getuigen van het gevecht dat ik en mijn verkoudheid ook deze nacht weer hebben uitgevochten. Voorlopig wint de verkoudheid nog, maar ik voel dat er een kentering ligt aan te komen. De nachtelijke gevechten voer ik alleen. Om ook nog aan een beetje nachtrust toe te komen heeft Gade zich naar de logeerkamer verbannen.
Een afspraak met de gemeente vanochtend voor de vernieuwing van mijn id-kaart heb ik afgezegd. Ik kan het mijn oud-collega’s niet aandoen hen aan te steken. Ik lees dat mijn nieuwe kaart straks 10 jaar geldig zal zijn. Dat is tot 2028. Ik vraag me af of ik dat wel zal halen. 2028, dan ben ik 82! Ik vraag me af of het niet van klantvriendelijkheid zou getuigen als mijn nabestaanden, mocht ik voor het verlopen dan de einddatum van die  kaart er geen gebruik meer van kunnen maken, een restitutie voor het niet genoten gedeelte kunnen krijgen. Nog beter is het iedereen jaarlijks voor € 5,- aan te slaan als abonnementskosten id-kaart. Ach ja, je bedenkt wat zo tussen waken en dromen in. Ik schud de kussen op, trek de bedden recht, neem een hoestdrankje en verschans mij weer in mijn slaapfort en ga de verdere strijd met mijn verkoudheid aan.