Kaarsje

Ik realiseerde me niet dat het gisteren Maria ten Hemelopneming was. Ondanks mijn rijke verzameling beeldjes van de H. Maagd zou de dag ongemerkt als Mariafeestdag aan mij voor bij zijn gegaan tot ik een sms’je van Gade kreeg. Zij viert vakantie ergens in de Spaanse Pyreneeën en laat van tijd wat van haar horen. Gisterochtend, op die Mariadag, schreef zij dat zij in alle vroegte en twee-uurs bergwandeling had gemaakt naar Sancta Maria de Bolot. Later vertelt ze dat ze daar in dat bijna verlaten kapelletje een kaarsje heeft opgestoken. Op vakanties ben ik meestal degene die een kaarsje opsteekt in een kerk of kapelletje. Maar ik ben dit keer niet bij. Mooie gedachte dat Gade dit gebruik bij mijn afwezigheid heeft overgenomen. De laatste keer dat ik een kaarsje opstak is nog maar kort geleden toen we samen in de Vlaamse Westhoek waren. Ik weet niet meer in welke kerk het was. Poperinge, Watou  of Diksmuide. Ik denk de eerste. Ik voel het altijd als een vreemde noodzaak, een kaarsje opsteken. Ik heb er bijna onomschrijfbaar gevoel bij. Ik steek het niet voor een bepaald iemand op. Ik geloof niet dat het opsteken van mijn kaarsje de ander door een tentamen helpt, een pijn doet verminderen of een ziekt doet verdwijnen. Ik steek het ook niet op voor de wereldvrede. Daarvoor zijn er geen kaarsen genoeg. Als ik een kaarsje opsteek, en ik ben niet de enige die dat doet, want er branden altijd heel wat kaarsen naast de mijne, doe ik dat om het oude gebaar, om het lichtje. Ik huiver wel van de voorgedrukte teksten die er bij sommige kaarsenbakken staan. Dat het kaarslicht een gebed is dat voortduurt als ik de kerk al lang verlaten heb. Ik heb de Kerk al heel lang verlaten of de Kerk mij. Nee, als ik een kaarsje brand, altijd bij een Mariabeeld, dat wel,  is het speelse vlammetje mij genoeg. Dan is er even stilte, heel kort en is alles goed.