Jules

Het was bijna een vorm van ‘crowd funding’. Een paar maanden geleden werd ik per mail benaderd. Er zou een muziektheaterstuk komen met liedjes van Jules de Corte. De titel: “Wij Nederlanders”. Het was een initiatief van de Nijmegenaar Guus de Klein, die tot zijn onaangename verrassing moest constateren dat de productie wel in Goes, Rijswijk, Sittard en 26 andere plaatsen geprogrammeerd stond, maar dat zijn eigen woonplaats niet in dat rijtje voor kwam. En zo verzon hij een actie. Zijn hele kennissen- en vriendenkring schreef hij aan om, zonder de zekerheid te hebben dat er in Nijmegen een voorstelling zou komen, toch maar al vast een kaartje te kopen. Er was een optie op een zaal en datum genomen en als er een bepaald aantal kaartjes verkocht zou worden, zou de voorstelling doorgaan. En dat lukte. Natuurlijk lukte dat. Guus heeft genoeg kennissen en vrienden en genoeg daarvan hebben iets met de liedjes van Jules de Corte. Zeker omdat een nauw met Nijmegen verbonden dichter, -al week hij, hoe verfoeilijk, naar Arnhem uit- een hechte band heeft met het werk van De Corte en bij leven met Jules zelf. Het werd in velerlei opzicht een mooie avond. De optredende artiesten legden ziel en zaligheid in de uitvoering. Opvallend was hoe actueel de liedjes van De Corte nog zijn. Soms lijken ze op de dag van vandaag geschreven te zijn. Of zou de wereld echt zo weinig veranderen dat misstanden misstanden blijven, hufters hufters en we nog steeds niet weten waarom de bergen zo hoog, de zeeën zo diep, de wolken zo snel en de mensen zo moe zijn.
De zaal was gevuld met bekenden. Het leek wel een reünie of mijn zoveelste receptie deze week. Maar nu met andere mensen. Op het podium speelde “Wij Nederlanders”. In de zaal zaten wij, Nijmegenaren, al zo lang op weg naar de vrede toe.