Joppe revisited

We zijn weer in Joppe. Ik weet niet hoe vaak we hier al zijn geweest om er een paar dagen tussen uit te zijn. Midden in de Achterhoekse bossen ligt deze schuilplek waar je in de ochtend wordt gewekt met een vogelconcert dat zijn weerga niet kent. Gade en ik komen hier graag, heel graag. Het is hier goed toeven. Het is inmiddels een jaar geleden dat ik hier voor het laatst was. Niet voor een verblijf, maar om Els een fiets te brengen. Zij was hier met vakantie, aangeraakt door onze enthousiaste verhalen over deze plek.  Ik geloof niet dat zij die fiets nog gebruikt heeft. Ze was toen al ziek, doodziek en het was hier dat die ziekte zijn laatste aanval inzette en haar voor goed velde. Nu ben ik weer hier. De plek is nog altijd even liefelijk en de vogels doen nog steeds hun uiterste  best dat beeld met hun melodieuze gezang en gekwetter te vervolmaken. Maar toch is het ook een beetje anders dan dat het ooit was. Niet alleen verbonden met zoete herinneringen, maar ook omfloerst met gedachten aan wat was en wat nooit meer worden zal.Maar het is goed zo, heel goed. Gade en ik zijn hier niet alleen, ik weet dat er meer is. Veel meer.
Vrienden hebben ons gisteren hier gebracht. Wij gingen weliswaar met onze eigen auto, maar zij brachten mijn driewieler hier. Hun auto is groot genoeg mijn fiets te vervoeren, minstens zo groot als mijn dank dat zij dat willen doen. We eten samen. Gade heeft een fantastisch salade  gemaakt en daarvan genietend ontspint zich een mooi gesprek, duidelijk geïnspireerd door het feit dat het tweede pinksterdag is. We hebben het over wonderen die niet niet lijken te kunnen en toch gebeuren, over doen wat ondenkbaar is, over dood en verrijzenis en zien soms even. Een mooie, heel mooie avond en we ervaren dat er meer is. Veel meer.