Jongste

Ik heb geen flauw idee waarom dat woord opeens bij mij opkwam. Ik zat in de auto terug naar Nijmegen na een uitstekende en copieuze maaltijd bij vrienden. Na het eten keken we samen naar het altijd weer vermakelijke ‘De Kwis’ en toen weer rustig op huis aan. De autoradio aan. Misschien was het een onbewuste associatie met iets wat ik daar hoorde tijdens het verslag va de eerste helft van PSV-ADO. Niet meer te achterhalen. Maar opeens was daar het woord ‘jongste’.  Mijn gedachten gingen met dat woord aan de haal.
Heel vaak was ik ‘de jongste’ geweest. Dat begon natuurlijk al met mijn geboorte. Ik was een nakomertje. Mijn jongste zus was 13 jaar ouder, mijn oudste broer 20 jaar. Ik was overduidelijk de jongste uit dat nest.
De vader van een vriendje leerde ons op jonge leeftijd al lezen. Lang voordat we naar de wat toen nog gewoon de eerste klas heette gingen, waren wij de kunst van het lezen machtig. Wij, mijn vriendje en ik waren vast een van de jongsten die dat konden.
Ook later bleef ik in veel gezelschappen de jongste. Op familiefeestjes uiteraard, maar later ook in kerkbesturen en adviesraden, in werkgroepen en overleggen was ik vaak de jongste. En toen ik ouder werd bleef ik van mijzelf het idee houden dat ik in veel gezelschappen de jongste was. Allengs werd die gedachte gelogenstraft door de werkelijkheid. Er kwamen anderen, jongeren voor mij in de plaats. En langzamerhand werd ik in besturen, werkgroepen en dat soort gremia een van de ouderen, zo niet de oudste. Dat was een verbazingwekkende ontdekking. Als je geruime tijd bent blijven denken de jongste te zijn, is het verrassend er achter te komen dat ongemerkt, haast sluipenderwijs, de tijd je heeft ingehaald.
Ik ben nu 68. Heel veel mensen zeggen dat dat nog gen leeftijd is. Misschien klopt dat ook wel, maar mijn lijf vertelt anders. Ik ken tamelijke vitale 90-ers, ja zelfs een honderdjarige. Het aantal nog lichamelijk actieve 70-ers en 80-ers in mijn omgeving? Ik heb geen handen genoeg om ze te tellen. Maar mijn lijf is niet gezegend met een nog sprankelende conditie. Triest? Nee, hoor. Want ik realiseer mij tot mijn vreugde dat ik opnieuw weer een van de jongste ben. Een van de jongste ouderen met een wat krakkemikkig lijf!