Jeugdraad

Ik heb een lunchafspraak met A. Ik heb van tijd tot tijd een afspraak met A. Voor een kop koffie, een lunch en soms komt A bij ons eten. Ik geniet altijd weer van de afspraken met A. We praten wat bij, maken grapjes, eten een notenbroodje of een tosti en verheugen ons in elkaars gezelschap. A ziet er weer even stralend als altijd uit. Als ik het over haar heb, noem ik haar meestal  de mooie A. En daar is eerder te weinig dan te veel mee gezegd.
We hebben afgesproken in de schaduw van het Waaggebouw. We babbelen zoals dat bij een lunchafspraak hoort. Uiteraard over politiek. A zit tot over haar oren in de politiek. Niet mijn politiek, je kunt niet alles hebben. Ik zal straks niet op haar stemmen, hoe aardig ik haar ook vind.
Na de lunch drinken we nog wat. In het Waaggebouw. Ooit in een ver verleden heb ik in het Waaggebouw gewerkt. Het monumentale pand was uitvoerig gerestaureerd en de gemeente zocht naar een passende bestemming. Ik werkte in die tijd als consulent bij de Nijmeegse Jeugdraad, een adviesinstelling voor jeugd- en jongerenwerk. We adviseerde zowel naar de gemeente als naar het werkveld zelf. Mooi gezegd een intermediair, minder mooi gezegd een instelling met een januskop. Eind jaren 70 verhuisde de Jeugdraad naar het Waaggebouw, de eerste en tweede verdieping werd ons tot kantoor.
Het dienstertje vraagt ons wat we willen drinken. En natuurlijk vertel ik haar naast onze bestellling dat ik hier ooit werkte.  “Bij de Nijmeegse Jeugdraad”, zeg ik haar. Ze kijkt mij vragend aan: “Is dat iets van de carnaval?” Op het plein voor de Waag staat een grote feesttent, de associatie is door haar snel gemaakt. Ik leg haar uit wat het ooit wel was, maar nu al jaren wegbezuinigd. “U mag wel even boven kijken, naar uw oude werkplek, als u dat leuk vindt.” Dat vind ik zeker leuk. De twee bovenverdiepingen lijken qua indeling in niets meer op de kantoorruimte die het ooit was. Het uitzicht op de Grote Markt vanaf mijn toenmalige werkplek is wel onveranderd. “Ach, ja”, zeg ik tegen A, die mij maant voorzichtig te zijn als we de trappen naar beneden weer afdalen.