Jarig

Ze is jarig. Precies om 00.00 uur kreeg ze haar cadeautje. Een boek. En eigenlijk was het nog een cadeautje, want afgelopen weekend had ze al duidelijk gemaakt dat een paar Jan Janssens wel heel erg leuk gevonden zouden worden. En dat zijn ze ook, die halfhoge turquoise rijgschoenen. Goed , die rode laarsjes waren ook leuk, maar niet meer in haar maat.
Als je op financieel gebied alles in een pot doet, we hebben maar één betaalrekening en die staat op beider naam, is een verjaarscadeau toch een vreemd iets. Het geld komt uit de gezamenlijke beurs en je betaalt dus mee aan je eigen cadeau. Of eigenlijk profiteer ik er van, want ik breng beduidend minder in, of zoals ik al vaker opmerk, ik ben zo’n Opzijman die door zijn echtgenote dubbel en dwars is ingehaald. Ik lijd er niet onder.
Waar ik wel onder lijd is de schrijnende herinnering die voor mij onlosmakelijk aan verjaardagen gekoppeld is. Ooit, ik werd 9 of 10, misschien 11, mogelijk zelfs wat ouder, logeerde ik in mijn verjaardagsnacht bij mijn veel oudere getrouwde broer thuis. Vraag me niet meer waarom. Misschien wel blijven slapen na een late tv-uitzending. Tv was toen nog iets bijzonders en mijn broer had er een. Ik werd daar jarig en ’s ochtends omstandig gefeliciteerd. Toen naar huis. Om half 10 was ik er. Mijn ouders waren net wakker. Ik stommel de trap op, we woonden op een bovenhuis, in de hoop op een warm verjaarswelkom. Maar het bleef stil, ijzig stil. Het was ook koud, midden in de winter en de kachel nog niet opgepookt. En pas na een tijdje zei een van de twee: “O jee, hij is jarig!” En altijd als ik of iemand anders jarig is, schrijnt die herinnering zich naar boven. Misschien ben ik daarom wel zo’n trouwe verjaardagskaartenschrijver geworden. Verjaardagen zijn er niet om vergeten te worden. Vandaag vieren we de hare.