Janus

De Romeinse god Janus had twee gezichten. Ik schrijf dat in de verleden tijd, terwijl ik toch duivelsgoed weet dat een beetje god het eeuwige leven heeft. Dus begin ik opnieuw.
De Romeinse god Janus heeft twee gezichten. Twee gezichten die een verschillende kant op kijken. Vaak is het ene gezicht een vrolijk masker en is het andere gezicht een norse, wat bozig ogende persoon. Janus is de god van het begin en het einde, van het open en dicht. In een Januskop worden uitersten verenigd. Dat maakt duidelijk dat het goede niet kan bestaan zonder het kwade en omgekeerd het kwade niet zonder het goede. Het is eigenlijk net als het leven, soms gaat het goed,dan gaat het weer wat slechter. En je hoopt dat die twee uitersten elkaar een beetje in evenwicht houden. Of zoals een wijze oom van Gade dat ooit samenvatte: “Soms heb je geluk en soms heb je pech.” Een enkele keer gebeurt het op één dag dat die twee zaken elkaar raken. Dat het lijkt of Janus zijn beide gezichten naar je toewendt, de vrolijke glimlach verandert in een wat trieste blik.
De dag begint er mee zich van de beste kant te laten zien. Een gesprek  in het ziekenhuis levert wat zekerheid op. Sombere verwachtingen lijken toch veel milder uit te vallen dan gedacht. Dat stemt hoopvol, dat stemt verwachtingsvol. De dag wordt verder gevuld met plezierige aankopen. Het lijkt of er iets te vieren valt. Gades wens naar een mooie muziekinstallatie gaat in vervulling. Ik verbaas me in die winkel over een luidspreker die je mondeling de opdracht kunt geven het Russisch volkslied te zingen of te vragen wat waar dan ook het weer is en je daar wat blikkerig antwoord op geeft: “Nijmegen, bewolkt, 13°”. Na een lunch in de stad ook nog twee pantalons aangeschaft en opnieuw kennis gemaakt met de verkoper die vele jaren weg is geweest. Janus blijft zijn lachende gezicht naar ons toe houden. Maar Janus heeft duidelijk twee gezichten. Ik zal ze allebei recht in de ogen kijken.