Isolatie en meer

De avond ervoor heeft Gade nog gezegd dat zij zo tegen negen uur de volgende ochtend de meneer verwacht die onze kruipruimtes komt isoleren. Dat lijkt doorgaans een alleszins christelijke tijd, maar geeft mij toch het gevoel dat het dan  nog midden in de nacht is. In de loop der jaren is het wakker worden en opstaan-tijdstip steeds verder de dag in geschoven en is 09:00 uur vroeg, heel erg vroeg.
Het is iets over half acht als ik de bel hoor. Het is nog donker. Ik waarschuw Gade, die nog diep in slaap is, maar werktuigelijk uit bed stapt, haar ochtendjas aantrekt en de voordeur open doet voor de isoleermeneer. En ik, ik slaap alweer. Halfacht, dat is een tijd waarop ik niet of nauwelijks kan functioneren. Ik heb overdag al moeite genoeg om nog een wezenlijke bijdrage aan mijn bestaan te leveren, laat staan dat men om half acht iets van mij moeten verwachten dat veel verder reikt dan de randen van mijn bed.
Mijn dromen worden van tijd tot tijd gestoord door het venijnige snerpgeluid van een boor. Een zo doordringend geluid dat het lijkt of  de boorder naast mij in bed ligt in plaats van twee verdiepingen lager in de kruipruimte doende te zijn. Tijd om op te staan, er is vandaag nog meer te doen. Ik ga afscheid nemen van mijn diëtiste. Twaalf jaar lang heb ik haar met enige regelmaat bezocht en was zij mijn stok achter de deur die mijn eetgedrag nog enigszins in het gareel hield. Nu neemt iemand anders dat stokje over. Vanuit mijn ziekenhuis ga ik begeleid worden door een uitgebreid team van verzorgenden die mij zullen voorbereiden op de mogelijke stappen die gezet gaan worden. Bij dat team begeleiders zit ook een diëtiste gespecialiseerd in nierfalen. Ik bedank mijn diëtiste voor alle aandacht en zorg die ik de voorbije jaren kreeg. En misschien wordt het wel tijd voor die kop koffie samen die we al lang geleden afspraken.